معنی بدنه
لغت نامه دهخدا
بدنه. [ب َ دَ ن َ / ن ِ] (اِ مرکب) تنه. پیکر. بدنه ٔ عمارت. (فرهنگ فارسی معین). قسمتی از دیوار که غیر ستون است. آنچه میان دو جرز واقع شود. یک طرف ظاهر عمارت. در اصطلاح بنایان، تمام دیوار یک جانب بنا. (از یادداشتهای مؤلف): دگمه ٔ برقی کناربدنه ٔ دیوار را فشار داد. (سایه روشن هدایت ص 13).
فارسی به انگلیسی
Casing, Frame, Frame-Work, Shell, Stock
فارسی به ترکی
gövde
فرهنگ معین
(بَ دَ نِ یا نَ) [ع.] (اِ.) تنه، پیکر.
فرهنگ عمید
تنه، پیکر،
حل جدول
فرهنگ فارسی هوشیار
حیوانی که قربانی کنند
واژه پیشنهادی
مترادف و متضاد زبان فارسی
پیکر، پیکره، تنه، اندام، هیکل، چارچوب، قاب، عمارت، سطح خارجی
فارسی به عربی
فارسی به ایتالیایی
parete
فارسی به آلمانی
Hauptteil (m), Körper (m), Leib (m)
معادل ابجد
61