معنی بدنه

بدنه. [ب َ دَ ن َ / ن ِ] (اِ مرکب) تنه. پیکر. بدنه ٔ عمارت. (فرهنگ فارسی معین). قسمتی از دیوار که غیر ستون است. آنچه میان دو جرز واقع شود. یک طرف ظاهر عمارت. در اصطلاح بنایان، تمام دیوار یک جانب بنا. (از یادداشتهای مؤلف): دگمه ٔ برقی کناربدنه ٔ دیوار را فشار داد. (سایه روشن هدایت ص 13).

Casing, Frame, Frame-Work, Shell, Stock

gövde

(بَ دَ نِ یا نَ) [ع.] (اِ.) تنه، پیکر.

تنه، پیکر،

سطح بیرونی یک شیء

کیس

حیوانی که قربانی کنند

بَشن

پیکر

پیکر، پیکره، تنه، اندام، هیکل، چارچوب، قاب، عمارت، سطح خارجی

جسم، عمود، هیکل الطائره

صدفه

هیکل

هیکل الطائره

parete

Hauptteil (m), Körper (m), Leib (m)

61