معنی ایتام
لغت نامه دهخدا
ایتام. [اَ] (ع اِ) ج ِ یتیم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج):
آنگاه بباید ستمگران را
داد ضعفا داد و داد ایتام.
ناصرخسرو.
مال ایتام و عجایز چون شیر مادر حلال دانند. (گلستان سعدی).
الحق امنای مال ایتام
همچون تو حلال زاده یابند.
سعدی.
ایتام. (ع مص) یتیم دار شدن زن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). یتیم قرار دادن کسی را. (از اقرب الموارد).
عجایز
عجایز. [ع َ ی ِ] (ع ص، اِ) عجائز. پیره زنان: و مال ایتام و عجایز چون شیر مادر حلال دانند. (مجالس سعدی ص 26). رجوع به عجائز شود.
یتامی
یتامی. [ی َ ما] (ع ص، اِ) ج ِ یتیم. (اقرب الموارد) (دهار) (آنندراج) (ترجمان علامه ٔ جرجانی). ایتام. یَتَمَه. مَیتَمَه. یتائم. (از اقرب الموارد). یتیمان: ولدان یتامی یکسر دست بی پدری بر سر. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی). و رجوع به یتیم شود.
حل جدول
فرهنگ فارسی آزاد
اَیْتام، بی پدرها، کسانیکه قبل از بلوغ پدرشان را از دست داده باشند (مفرد: یتیم)،
فرهنگ معین
(اَ) [ع.] (اِ.) جِ یتیم، بی پدران و بی مادران.
فرهنگ عمید
یتیم
فرهنگ فارسی هوشیار
واژه پیشنهادی
معادل ابجد
452