معنی التیام

التیام. [اِ] (ع مص) (از «ل وم ») نکوهیده شدن. || نکوهش پذیرفتن. (منتهی الارب).

التیام. [اِ] (ع مص) (از «ل ٔم ») التآم. کفشیر گرفتن زخم و به و استوار گردیدن آن. (منتهی الارب). بیکدیگر پیوسته شدن و بهم آمدن و به شدن زخم. (غیاث اللغات). پیوسته شدن با یکدیگر. (تاج المصادر بیهقی). فراهم آمدن جراحت. (مؤیدالفضلا):
خود بر دلم جراحت مرگ رشید بود
از مرگ شیخ رفت جراحت ز التیام.
خاقانی.
زخم دلم دهان شکایت گشوده است
یابد مگر بمرهم لطف تو التیام.
ظهوری (از آنندراج).
|| سازواری کردن میان دو چیز. (منتهی الارب). || پیوسته شدن با یکدیگر. (مصادر زوزنی). مقابل خرق، بهم آوردن شکستگی و شکافتگی. مرمت کردن یا مرمت یافتن چیزی شکسته:
سنگی زده است پیری بر طاس عمر تو
کآن را بهیچ روی نیارد کس التیام.
ناصرخسرو.

التیام پذیر. [اِ پ َ] (نف مرکب) پذیرنده ٔ التیام. سازواری پذیر. آنچه درخور سازواری دادن باشد. رجوع به التیام (از ماده ٔ ل. ء. م) شود.

التیام دادن. [اِ دَ] (مص مرکب) سازواری دادن. پیوند دادن. رجوع به التیام (از «ل ٔم ») شود.

خرق و التیام. [خ َ ق ُ اِ] (ترکیب عطفی، اِ مرکب) پاره شدن و باز بهم پیوستن: حکما در خرق و التیام افلاک منکرند. (غیاث اللغات).

Mend

به‌ هم پیوستن و سر به ‌هم آوردن و بهبود یافتن زخم،
به‌هم پیوند دادن،
سازش دادن،
سازگاری میان دو‌چیز،
* التیام یافتن: (مصدر لازم)
سر به ‌هم آوردن زخم،
علاج شدن، بهبود یافتن،

قابل التیام، خوب‌شدنی،

(مص ل.) بهبود یافتن زخم، (مص م.) سازگاری میان دو چیز، (اِمص.) به هم پیوستگی. [خوانش: (اِ تِ) [ع. التئام]]

بهبود زخم

بهم پیوند زدن، سازگاری میان دوچیز، بهبودی یافتن زخم

به شدنی (اسم) به شدنی، بهم آمدنی.

بهبود بخشیدن آشتی دادن

بهبود یافتن ‎ (مصدر) بهبود یافتن علاج شدن، بهم بر آمدن زخم.

بهبود، بهبودی، تسکین، تشفی، شفا

اشف، لحیم

482