معنی یاغی‌گری

یاغیگری. [گ َ] (حامص مرکب) سرکشی. نافرمانی. عصیان: آوازه ٔ یاغیگری و فتنه ٔ نوروز در افواه افتاد. (تاریخ مبارک غازانی 16). و یکی از مقدمان مازندران خائف گشته ببندگی نیامد تا اسم یاغیگری بروی افتاد. (تاریخ مبارک غازانی ص 38). غازان خان گناه او (کیاصلاح الدین) ببخشید و چون به ولایت خود به وقت دیگر باز یاغیگری آغاز نهاد. (تاریخ مبارک غازانی ص 41).

نافرمانی، سرکشی، تمرد،

نافرمانی، یاغی‌گری: چو با سفله گویی به‌ لطف و خوشی / فزون گرددش کبر و گردنکشی (سعدی: ۱۸۱)،

گردن‌کشی، نافرمانی، یاغی‌گری،
رسیدگی و بازرسی،
* سرکشی ‌کردن: (مصدر لازم) [مجاز]
گردن‌کشی کردن، نافرمانی کردن،
به کاری رسیدگی کردن، محلی را بازرسی کردن،

سرکشی و طغیان

یاغی‌گری

تجاسر، تمرد، سرکشی، طغیان، عصیان، گردنکشی، نافرمانی،
(متضاد) اطاعت، (متضاد) فرمانبری

Insurgence, Brigandage, Contumacy, Rebellion

1251