معنی هف | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

هف

هف. [] (علامت اختصاری) در منطق رمز است از «هذا خلف ». (یادداشت مؤلف).

هف. [هََ ف ف] (ع مص) وزیدن باد که شنیده شود آواز وی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).

هف. [هََ] (اِ) کارگاه جولاهی. (برهان). کارگاه جولاهی باشد که بفتری نیز گویند. (سروری). || و بعضی شانه ٔ جولاهی را گفته اند. (برهان).

هف. [هَِ ف ف] (ع ص، اِ) کشت از وقت درو گذشته که دانه ها از وی ریخته باشد. || ابر تنک بی آب. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || کفچلیزهای بزرگ. (منتهی الارب). وعامیص الکبار. (اقرب الموارد). || مرد سبک. (منتهی الارب). || شهد تنک. (منتهی الارب): شهده هف، که در آن عسل نباشد. (اقرب الموارد). || لانه ٔ سبک کم عسل یا بی عسل. || هرچیز سبک میان کاواک. (منتهی الارب).