معنی معز
لغت نامه دهخدا
معز. [م ُ ع ِزز](اِخ) رجوع به عزالدین آیبک و طبقات سلاطین اسلام ص 71 شود.
معز. [م َ](ع اِ) ج ِ ماعز.(ناظم الاطباء).
معز. [م ُ](ع ص، اِ) ج ِ اَمعَز و مَعزاء.(منتهی الارب)(ناظم الاطباء)(اقرب الموارد). رجوع به امعز و معزاء شود.
معز. [م ُ ع ِزز](اِخ) نامی از نامهای خدای تعالی.(مهذب الاسماء، یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
معز. [م َ](ع مص) جدا کردن بز را از گوسفند.(ازمنتهی الارب)(از ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد).
معز. [م ُ ع ِزز](ع ص) گرامی دارنده.(آنندراج). کسی که تعظیم می کند و عزیز می دارد.(ناظم الاطباء). عزیزکننده. عزت بخش. مقابل مُذِل ّ.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا):
وان قلم اندر بنانش گه معز و گه مذل
دشمنان زو با مذلت دوستان بااعتزاز.
منوچهری.
معز. [م َ ع َ](ع اِمص) درشتی و سختی.(منتهی الارب)(آنندراج)(ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد). ||(ص) زمین درشت.(منتهی الارب)(آنندراج)(ناظم الاطباء). ||(مص) سخت گردیدن.(آنندراج)(از منتهی الارب)(از ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد). || بسیاربز گردیدن.(آنندراج)(ازمنتهی الارب)(از ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد).
معز. [م َ ع َ / م َ](ع اِ) بز.(ترجمان القرآن)(نصاب الصبیان). بز، خلاف ضَاءْن.(منتهی الارب). بز که حیوان معروف است.(غیاث)(آنندراج). برخلاف ضأن و مؤنث استعمال می گردد و اسم جنسی است که واحدی از لفظ خود ندارد ج، اَمعُز، مَعیز. واحد آن ماعَز.(از ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد): ثمانیه ازواج من الضأن اثنین و من المعز اثنین.(قرآن 144/6). ||(اِخ)(اصطلاح نجوم) بزیچه. عیوق.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
فرهنگ فارسی هوشیار
عزیز کننده، گرامی دارنده
فرهنگ معین
(مُ عِ زّ) [ع.] (اِفا.) عزت دهنده.
حل جدول
فرهنگ فارسی آزاد
مُعِزّ، (اسم فاعل از اِعزاز) عزیز گرداننده، گرامی کننده، ایضاً عزیز دارنده،
فرهنگ عمید
عزیزکننده، گرامیدارنده،
مترادف و متضاد زبان فارسی
ارجمند، بزرگوار، عزیز، محترم، معظم، مکرم
معادل ابجد
117