معنی عیبجو

عیبجو. [ع َ / ع ِ] (نف مرکب) عیب جوی. عیب جوینده. که تفحص بدیها و معایب دیگران کند تا آشکار سازد. (فرهنگ فارسی معین) (از ناظم الاطباء): ازین نازک طبعی، خرده گیری، عیب جوئی، بدخوئی، که از آب کوثر نفرت گرفتن. (سندبادنامه ص 206).
ز گفت ِ عیبجو مجنون برآشفت
در آن آشفتگی خندان شد و گفت...
وحشی.
و رجوع به عیبجوی شود.

ایرادگیر، خرده‌گیر، منتقد، نکته‌گیر،
(متضاد) عیب‌پوش

Captious, Critic, Sharp-Tongued

خرده گیر

فرس، متهکم

عیبجو

عیبجو

عیبجو و نکته گیر

هُمَزه، غمّاز، عیبجو، سخن چین،

قادِح، قادِحَه، سرزنش کننده، عیبجو، ملامت کننده،

عَیُوْی، بسیار عیب کننده- بسیار عیبجو از مردم،

قادَه و قادات، سرزنش کننده-عیبجو-ملامت کننده،

نَقِس، عیبجو و مسخره کننده و لقب دهنده به مردم،

بدگمان نسبت به درستی ونیکوکاری بشر , غرغرو , عیبجو , کلبی

بدگمان نسبت به درستی ونیکوکاری بشر، غرغرو، عیبجو، کلبی.

بدگمان نسبت به درستی ونیکوکاری بشر، غرغرو، عیبجو، کلبی،

91