معنی صوفیگری

صوفیگری. [گ َ] (حامص مرکب) صوفیی. تصوف. صوفی بودن:
کند حق ِ صوفیگری را اَدا
به یک چشم بیند بشاه و گدا.
ملاطغرا (از آنندراج).

صوفیئی. (حامص) صوفیی. صوفیگری. تصوف:
صوفیئی باشد بنزد این لئام
الخیاطه و اللواطه والسلام.
مولوی.
رجوع به صوفی و صوفیه شود.

کافرکیشی. [ف ِ / ف َ] (حامص مرکب) کافرکیش بودن. کیش و آئین کافران داشتن:
این نه صوفیگری و درویشی است
نامسلمانی و کافرکیشی است.
جامی.
رجوع به کافرکیش شود.

خرقه پوشی. [خ ِ ق َ / ق ِ] (حامص مرکب) عمل خرقه پوش. کنایه از صوفیگری:
خرقه پوشی ّ من از غایت دینداری نیست
پرده ای بر سر صد عیب نهان می پوشم.
حافظ.

(گَ) [ع - فا.] (حامص.) تصوف.

تصوف

صوفیگری، پشمینه پوشی

تصوف

[عربی. فارسی]
صوفی بودن،
(اسم) تصوف،

تصوف، درویشی، پشمینه‌پوشی

سلوک، عرفان، پشمینه‌پوشی، درویشی، صوفیگری، قلندری، حکمت، عرفان، طریقت

بی‌چیزی، بینوایی، تنگدستی، تهیدستی، فقر، گدایی، بی‌نیازی، تصوف، صوفیگری، قلندری،
(متضاد) توانگری

سوفیگری صوفیی تصوف صوفی بودن.

صوفیگری تصوف.

بر دین کافران بودن: } این نه صوفیگری و درویشی است نا مسلمانی و کافر کیشی است. { (جامی)

416