معنی صباوت
لغت نامه دهخدا
صباوت. [ص ِ وَ] (ع اِمص) طفولیت. بچگی. کودکی.
عالم صباوت
عالم صباوت. [ل َ م ِ ص َ وَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) سن طفولیت. (ناظم الاطباء).
فرهنگ معین
(صَ وَ) [ع.] (اِمص.) کودکی.
فرهنگ فارسی آزاد
صَباوَت، در فارسی بمعنای کودکی و خردسالی مصطلح می باشد (ریشه این قبیل لغات عربی است و در فارسی با همان معنای ریشه ای در این قالب و صیغه مورد اصطلاحِ خاص و عام قرار گرفته است مثال دیگر قضاوت است...»
فرهنگ عمید
کودکی، بچگی،
حل جدول
مترادف و متضاد زبان فارسی
طفولیت، کودکی، نوباوگی، نوجوانی،
(متضاد) کهولت
واژه پیشنهادی
معادل ابجد
499