معنی سیدالساجدین

لغت نامه دهخدا

سیدالساجدین

سیدالساجدین. [س َی ْ ی ِ دُس ْ سا ج ِ] (اِخ) لقب علی بن الحسین علیه السلام. رجوع به سجاد، ابوالحسن علی بن حسین بن علی و علی بن الحسین شود.

ابوالحسین

ابوالحسین. [اَ بُل ْ ح ُ س َ] (اِخ) بقولی کنیت علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب ملقب به سیدالساجدین علیه السلام. رجوع به ابوالحسن علی... شود.

سید سجاد

سید سجاد. [س َی ْ ی ِ دِ س َج ْ جا] (اِخ) لقب امام علی بن الحسین علیه السلام است. رجوع به علی بن الحسین سیدالساجدین و سجاد و ابوالحسن شود.

ابومحمد

ابومحمد. [اَ م ُ ح َم ْ م َ] (اِخ) علی بن الحسین بن علی سیدالساجدین سلام اﷲ علیهم. و دو کنیت دیگر آن حضرت ابوبکر و ابوالحسن است. رجوع به علی بن الحسین... شود.

ابوالحسن

ابوالحسن. [اَ بُل ْ ح َ س َ] (اِخ) علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب علیهم السلام. از شهربانو یا سلافه یا سلامه دختر یزدجردبن شهریار یا هرمزان.چهارمین از ائمه ٔ اثناعشر. ولادت او به روز جمعه ٔ سال سی وهشتم از هجرت رسول صلوات اﷲعلیه. و بنا بر حدیث پیامبر که فرمود «خدای تعالی را از بندگان دو قوم گزیده هست، از عرب قریش و از غیر عرب ایرانیان » او را ابن الخیرتین گفتند و نیز از بسیاری ِ عبادت لقب زین العابدین و سجاد و سیدالساجدین دادند و هم برای اثرها وپینه ها که از کثرت سجود بر پیشانی و دیگر مساجد داشت ذوالثفنات خواندند. وی به یوم الطف بیمار و در بستربود و پسر زیاد او را با سایر اهل البیت به اسیری به شام فرستاد. طاعت و زهد او مثل است و ادعیه ٔ مأثوره ای از آن حضرت به نام صحیفه ٔ سجادیه و جز آن در بلاغت از نسیج خطب جد خویش علی بن ابیطالب علیه السلام و درصفوت و نصیحت و خلوص مَجْلی ̍ و آینه ٔ مصقول عقیدت وایمان صادق است. او از مادر پرورش و ادب ایرانی داشت چنانکه بر یک ظرف با دیگری تناول نکردی. وقتی از او پرسیدند با همه ٔ بِرّ و نیکوئی تو بمادر چون است که هیچگاه با وی در یک کاسه نخوری. فرمود ترسم او را بچیزی از آن رغبت افتاده بود و من بغفلت بر وی سبقت گیرم. و البته این جوابی بود بر بالای سائلی عرب که پس از پژوهش زهدان ناقه با دست، بر یک قصعه ٔ ترید گردآمدندی، لیکن اصل آن از تربیت مادری فارسی بود. مردم مدینه در وقعهالحره تمنای بیعت او کردند و او اجابت نفرمود و بدیهی موسوم به سرع از فتنه کناره کرد. بلعمی گوید وفات امیرالمؤمنین علی بن امیرالمؤمنین حسین علیهماالسلام به سنه ٔ فوت الفقهاء بود و آن سال 94هَ. ق. است، و بعضی رحلت او را در 92 و برخی 99 گفته اند. تربت او علیه السلام بگورستان بقیع، قبه ٔ عباس در گور عم خود حسن بن علی بن ابیطالب سلام اﷲعلیهماست.