معنی ذوالجلال

ذوالجلال. [ذُل ْ ج َ] (ع ص مرکب، اِ مرکب) صاحب بزرگی. صاحب بزرگواری. خداوند بزرگواری و بزرگوار کردن. (قاضی خان بدرمحمد دهار). خداوند بزرگواری. دستوراللغه ٔ ادیب نطنزی. و آن یکی از اسماء صفات خدای تعالی تقدست اسمائه است:
خدایگان خراسان و آفتاب کمال
که وقف کرد بر او ذوالجلال عز و جلال.
عنصری.
بالای مدرج ملکوتند در صفات
چون ذات ذوالجلال نه عنصر نه گوهرند.
ناصرخسرو.
گر همی عز و جلالت بایدت
چون نگردی گرد دین ذوالجلال.
ناصرخسرو.
شاه جهانیان علی است آنکه ذوالجلال
از گوهر زبان منش ذوالفقار کرد.
خاقانی.
او آفتاب عصمت و از شرم ذوالجلال
نفکنده بر بیان قلم سایه ٔ بنان.
خاقانی.
بدرگاه فرمانده ذوالجلال
چو درویش پیش توانگر بنال.
سعدی.
از پای تا سرت همه نور خدا شود
در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی.
حافظ.

ذوالجلال والاکرام. [ذُل ْ ج َ ل ِ وَل ْ اِ] (اِخ) خداوند بزرگی و گرامی کردن. (مهذب الاسماء). خداوند بزرگی و بزرگوار کردن. (قاضی خان بدر محمد دهار). اسمی از اسماء صفات خدای تعالی عز اسمه. مقتبس از آیه ٔ کریمه ٔ: تبارک اسم ربک ذی الجلال والاکرام. (قرآن 55/78):
جهان به کام تو دارد خدای عَزّوجَل
بود مساعد تو ذوالجلال والاکرام.
فرخی.
جاودان شاد باد و در همه وقت
ناصرش ذوالجلال والاکرام.
فرخی.

(~. جَ) [ع.] (ص مر.) از صفات خداوند، دارنده جلال، صاحب بزرگواری.

صاحب جلال و بزرگواری،
(اسم، صفت) از صفات خدای‌تعالی،

صاحب جاه و جلال

ذوالجلال

ذوالجلال

ذوالجلال

ذوالجلال

ذوالجلال

ذوالجلال

ذوالجلال، جبروت، دارای شکوه، بزرگ قدر، باشکوه

خداوند بزرگ دارنده ی بزرگواری از فروزه های خدا یی صاحب بزرگی، بزرگوار کردن

خداوند بزرگ و بخشنده

ذُوالجَلال، دارای جلال و بزرگی (خداوند)

801