معنی دلک

دلک. [دَ ل َ] (ع اِ) نرمی و سستی. (منتهی الارب). رخاوت. (اقرب الموارد).

دلک. [دَ ل َ] (اِخ) دهی است از دهستان ییلاق، بخش قروه، شهرستان سنندج با 165 تن سکنه. آب آن از رودخانه ٔ آزرند است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).

دلک. [دُ ل ُ] (ع اِ) ج ِ دَلیک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به دلیک شود.

دلک. [دَ] (ع مص) مالیدن چیزی را و نرم و تابان گردانیدن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). نیک بمالیدن اندام. (المصادرزوزنی). نیک بمالیدن. (تاج المصادر بیهقی). به دست مالیدن بدن را و مالش دادن. (غیاث) (آنندراج). || ادب دادن کسی را روزگار و آزموده کار گردانیدن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || مالش. مالیدن. مالش دادن. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- دلک خشن، مالش با رگوئی خشن. (یادداشت مرحوم دهخدا).

دلک. [دِ ل َ] (اِ مصغر) تصغیر دل. (لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی). دل کوچک. دل خرد. رجوع به دل شود.
- امثال:
دلکی دارد زیبا هرچه بیند خواهد، به مزاح در مورد کسانی بکار رود که هرچه را بینند خواهان آن شوند. (از فرهنگ عوام).
|| زیوری است از یشم یا جواهری دیگرکه به طلا گیرند و به گردن آویزند. || دفعو دور کردن به دست. (لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی).

الک دلک.[اَ ل َ دُ ل َ] (اِ مرکب) رجوع به الک دولک شود.

دلک مظفروند. [دَ ل َ م ُ ظَف ْ ف َ وَ] (اِخ) دهی است از دهستان کاکاوند، بخش دلفان، شهرستان خرم آباد. واقع در 48هزارگزی شمال باختری نورآباد و راه آن مالرواست. آب آن از چشمه تأمین میشود و محصول آن غلات و لبنیات و پشم است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).

دلک آباد. [دِ] (اِخ) دهی است از دهستان براکوه بخش جغتای شهرستان سبزوار. آب آن از قنات و محصول آن غلات و پنبه و زیره است. و راه فرعی شوسه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9).

دلک وردی. [دِ ل َ وِ] (اِخ) دهی است از دهستان آواجیق بخش حومه ٔ شهرستان ماکو. با 200 تن سکنه واقع در 33/5هزارگزی جنوب باختری ماکو. آب آن از کوهستان و چشمه تأمین می شود محصول آن غلات است و راه ارابه رو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4).

برم دلک. [ب َ م ِ دِ ل َ] (اِخ) موضعی است تقریباً در دوفرسنگی مشرق شیراز در پایه ٔ کوهی که از قصر ابونصر بدانجا میروند. در دامنه ٔ آن کوه آب فراوان ودرختان بسیار است و در آنجا نیزاری بیشه مانند وجود دارد و در دامنه ٔ کوه حجاریهایی از قدیم بیادگار مانده است. (فرهنگ فارسی معین) (دایرهالمعارف فارسی).

(مص ل.) به دست مالیدن، مالش دادن، (اِمص.) مالش. [خوانش: (دَ) [ع.]]

مالیدن، مالش دادن، مالیدن چیزی با دست،

مالش دادن، مالیدن ‎ بر ماسیدن به دست مالیدن، مالش دادن (مالش - تنبیه)، ادب کردن، آزمودگی ‎ آفتاب زردی، سیاهی، نرمی، سستی ‎ (مصدر) بدست مالیدن مالش دادن، (اسم) مالش.

نرمی وسستی،مالش دادن،دردسر،مشکل،گرفتاری

هر چیزی که سبب ناخالصی ماده یا محصول گرددغش ۲گوسفند بیگانه...

54