معنی ترگ

ترگ. [ت َ] (اِ) همان ترک با کاف تازی است که گذشت. (شرفنامه ٔ منیری). ترک و خود و مغفر: (ناظم الاطباء):
خدنگی که پیکانش بد بیدبرگ
فرو دوخت بر تارک ترک ترگ.
فردوسی.
چه افسر نهی بر سرت بر، چه ترگ
بر او بگذرد چنگ و دندان مرگ.
فردوسی.
که تا کی بود در جهان مرگ اوی
کجا تیره گردد سر و ترگ اوی.
فردوسی.
به شمشیر شیران پر از ماز ترگ
ز گرز دلیران به پرواز مرگ.
اسدی.
ز مرگ ار بترسی بنه تیغ و ترگ
که جنگ او کند، کو نترسد ز مرگ.
اسدی.
بهم بر شده خاک و خون، خود و ترگ
بکف تیغشان گشته منشور مرگ.
اسدی.
نه چندان تیر شد بر ترگ ریزان
که ریزد برگ وقت برگ ریزان.
نظامی.
شود مرگ بر فرق خصم تو ترگ
که در رزم تو نیستش ساز و برگ.
مؤلف شرفنامه ٔ منیری.
- ترگدار، ترکدار. سلحشور و رزم آور که ترک بر سر نهد. دارنده ٔ خود:
بریده ز هر سو، سر ترگدار
پراکنده خفتان همه دشت و غار.
فردوسی.
- تیره ترگ، کلاه خود سیاه.
- || کنایه از خاک تیره. خاک گور:
بر او تاختن کرد ناگاه مرگ
بسر بر نهادش یکی تیره ترگ.
فردوسی.
و رجوع به ترک در همین لغت نامه شود.

تیره ترگ. [رَ / رِ ت َ] (اِ مرکب) کلاهی تیره. خودی سیاه و در بیت زیر کنایه از خاک سیاه و خاک گور است:
بر او تاختن کرد ناگاه مرگ
بسر برنهادش یکی تیره ترگ.
فردوسی.
رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود.

ترگ پمپه. [ت ُ رُ پ ُ پ ِ] (اِخ) تاریخ نویس لاتینی در زمان اگوست بودن است که در «گل » متولد شد. وی نویسنده ٔ «تاریخ عمومی » است و خلاصه ای از آن که بوسیله ٔ ژوستن تهیه شده بود باقی مانده است. (از لاروس قرن بیستم). و رجوع به اشعار و احوال رودکی ج 1 ص 174 شود.

پولادترگ. [ت َ] (ص مرکب) که ترگ از پولاد دارد. آهنین خود:
بگوش جوانان پولادترگ
زبان سنان گفت پیغام مرگ.
(از حبیب السیر).

کلاه‌خود، مغفر

کلاهخود

ترگ

ترگ

ترگ، نیم‌ترک

(صفت) آنکه ترگ از پولاد دارد آهنین خود: } بگوش جوانان پولاد تر زبان سنائی گفت پیغام مرگ. ‎{ (حبیب السیر)

سقف محنت زای سقف نیم ترک: تاک لاژورد تاک فرمزای تاک نیم ترگ: آسمان

ترگ

ترگ

ترگ خانه گان

(تَ) (اِ.) ترگ، کلاهخود، مغفر.

620