معنی گوی شیشه ای

تیله

کپ

تیله

فیلمی با بازی پرویز پرستویی

شیشه ای. [شی ش َ / ش ِ] (ص نسبی) منسوب به شیشه. (یادداشت مؤلف). || از شیشه. در شیشه. (یادداشت مؤلف). بجای زجاجی پذیرفته شده است. (لغات فرهنگستان). || فروشنده ٔ شیشه. (یادداشت مؤلف). || مقابل نشاسته ای در گندم. (یادداشت مؤلف).

شیشه شیشه. [شی ش َ / ش ِ شی ش َ / ش ِ] (ق مرکب) صراحی پس از صراحی. (ناظم الاطباء): او شیشه شیشه نوشابه خورد.

گوی. (نف مرخم) مرخم و مخفف گوینده.
- آفرین گوی، آفرین گوینده:
که باد آفریننده ای را سپاس
که کرد آفرین گوی را حق شناس.
نظامی.
- آمین گوی، آمین گوینده. کسی که آمین گوید.
- اخترگوی، اخترشمار. منجم.
- اذان گوی، مؤذن. بانگ نماز گوینده.
- اغراق گوی، که اغراق گوید. اغراق گوینده. مبالغه گو.
- افسانه گوی، افسانه گوینده:
زر افتاد در دست افسانه گوی
به در رفت از آنجا چو زر تازه روی.
سعدی.
- اندرزگوی، اندرزگوینده. نصیحت گوینده.
- ایارده گوی، گوینده ٔ ایارده. خواننده و سراینده ٔ ایارده. و آن تفسیر و چگونگی کتاب زند است. (برهان قاطع). کسی که شرح کتاب زند خواند:
چه مایه زاهد و پرهیزگار و صومعگی
که نسک خوان شده در عشقش و ایارده گوی.
خسروانی (از آنندراج).
رجوع به ایارده شود.
- بدگوی، زشت گو. که زشت گوید. کسی که گفتار زشت دارد:
به یزدان نمایم به روز شمار
بنالم ز بدگوی با کردگار.
فردوسی.
بدو گفت کاین عهد من یاد دار
همه گفت بدگوی من باد دار.
فردوسی.
چو چوگان خمیده است بدگوی ما
نباشم به چوگان بدگوی، گوی.
عنصری.
از گفته ٔبدگوی ز ما عذر مخواه
کائینه سیه نگردد از روی سیاه.
سنائی.
ز بدگوی بد گفت پنهان کنم
به گفتار نیکش پشیمان کنم.
نظامی.
هزار دشمنی افتد میان بدگویان
میان عاشق و معشوق دوستی برخاست.
سعدی.
نکونام را جاه و تشریف و مال
بیفزود و بدگوی را گوشمال.
سعدی.
هوادار نکورویان نیندیشد ز بدگویان
بیاگر روی آن داری که طعنت در قفا باشد.
سعدی.
- بذله گوی، بذله گوینده. لطیف طبع. رجوع به بذله گو شود.
- بسیارگوی، بسیارگوینده. مکثار. پرحرف. پرچانه:
ایا فلسفه دان بسیارگوی
نپویم بر اسبی که گویی بپوی.
فردوسی.
چنان دان که بی شرم و بسیارگوی
ندارد به نزد کسان آبروی.
فردوسی.
که بر انجمن مرد بسیارگوی
بکاهد ز گفتار خویش آبروی.
فردوسی.
از آن بوالفضولان بسیارگوی.
نظامی.
- بلندگوی، بلندگوینده. رجوع به بلندگوی شود.
- بوالعجب گوی، عجیب گوی:
یکی گوش کودک بمالید سخت
که ای بوالعجب گوی برگشته بخت.
سعدی.
رجوع به بوالعجب گوی شود.
- بیهده گوی، یاوه گوی. ژاژگوی. آنکه قیل و قال بی معنی و هرزه سرایی کند. (ناظم الاطباء):
من از کجا و نصیحت کنان بیهده گوی
حکیم را نرسد کدخدایی بهلول.
سعدی.
- پارسی گوی، که به فارسی سخن گوید:
همان پارسی گوی دانای پیر
چنین گفت و شد گفت او دلپذیر.
نظامی.
رجوع به پارسی گو شود.
- پاکیزه گوی، گوینده ٔ سخنان شایسته:
دو مرد خردمند پاکیزه گوی
به دستار چینی ببستند روی.
فردوسی.
رجوع به پاکیزه گوی شود.
- پراکنده گوی، پریشان گوی:
بهایم خموشند و گویا بشر
پراکنده گوی از بهایم بتر.
سعدی.
- پرگوی، بسیارگوی. پرحرف.
- پندگوی، نصیحت گوی. اندرزگوی:
چو از پندگوی آن شنید اردشیر
به گلنار گفت این سخن یادگیر.
فردوسی.
- پسندیده گوی، آنکه گفتار وی خوش آیند باشد:
برهمن ز شادی برافروخت روی
پسندید و گفت ای پسندیده گوی.
سعدی.
- پیشگوی، آنکه آینده را گوید.
- || شخصی که مطالب کسی را به عرض سلاطین برساند. (برهان قاطع).
- ترانه گوی، غزل گوی. سرودگوی.
- تسبیح گوی، ذکرگوی. آنکه ذکر تقدیس و تسبیح گوید:
چو بادند پنهان و چالاک پوی
چو سنگند خاموش و تسبیح گوی.
سعدی.
نقش نامت کرد دل محراب تسبیح وجود
تا سحر تسبیح گویان روی در محراب داشت.
سعدی.
- تندگوی، زودخشم. خشمگین گوی:
قوی استخوانها و بینی بزرگ
سیه چرده و تندگوی و سترگ.
فردوسی.
- توحیدگوی، گوینده ٔ کلمه ٔ لااله الاّاﷲ:
توحیدگوی او نه بنی آدمند و بس
هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد.
سعدی.
رجوع به توحیدگوی شود.
- تهنأت گوی، تبریک گوی. مبارک گو:
که پندارم نگار سروبالا
در این دم تهنأت گویان درآید.
سعدی.
- ثناگوی، مداح. ستایشگر.
- چامه گوی، گوینده ٔ چامه. سراینده ٔ چامه. چکامه گوی. شاعر و سخنگوی.
- || کس را گویندکه غزلی به آواز خوش بخواند. (برهان قاطع):
یکی چامه گوی و دگر چنگ زن
سوم پای کوبد شکن برشکن.
فردوسی.
نخستین شهنشاه را چامه گوی
چنین گفت کای خسرو ماهروی.
فردوسی.
- چراگوی، چراگوینده. لم و لماذا گوی. چون و چرا گوینده. رجوع به چراگوی شود.
- چرب گوی، چرب زبان. فصیح. خوش بیان:
زبان آوری چرب گوی از جهان
فرستاد نزدیک شاه جهان.
فردوسی.
فرستاده ای چرب گوی آمده ست
یکی نامه با داستانها به دست.
فردوسی.
همی رای زد تا یکی چرب گوی
کسی کو سخن را دهد رنگ و بوی.
فردوسی.
- حقگوی، مرغ شب آویز را گویند. (از برهان قاطع).
- || کنایه از مردم راست گوی و نفس الامری. رجوع به این کلمه شود.
- خام گوی، یاوه سرا. که سخن سنجیده نگوید:
چرا پیش تو کاوه ٔ خام گوی
بسان همالان کند سرخ روی.
فردوسی.
- خواب گوی، معبّر. خواب گزار. گوینده ٔ خواب.
- خوب گوی، نغزگوی. پاکیزه گوی:
چنین گفت خودکامه بیژن بدوی
که من ای فرستاده ٔ خوب گوی.
فردوسی.
جوان گفت با دختر خوبروی
چه دانی که شاپورم ای خوب گوی.
فردوسی.
- خوشگوی، خوش سخن. خوب گوی. خوب قول:
خاک شیراز همیشه گل سیراب دهد
لاجرم بلبل خوشگوی دگر باز آمد.
سعدی.
- دعاگوی، که دعای خیر کند:
دعاگوی این دولتم بنده وار
خدایا تو این سایه پاینده دار.
سعدی.
رجوع به دعاگو شود.
- دروغ گوی، کاذب. کذاب.
- دورگوی، مانند پیشگوی.
- ده مرده گوی، پرحرف و بسیارگوی. (برهان قاطع):
حذر کن ز مردان ده مرده گوی
چو دانا یکی گوی و پرورده گوی.
سعدی.
- راستگوی، راست گفتار. صواب گوی:
چنین داد پاسخ سیاوش بدوی
که ای پیر پاکیزه وراست گوی.
فردوسی.
چنین گفت گرسیوز کینه جوی
که ای شاه بینادل و راستگوی.
فردوسی.
چنین داد پاسخ که او را بگوی
که ای گرد نام آور راستگوی.
فردوسی.
رجوع به راستگو شود.
- راه گوی، سرودگوی. نغمه سرا. مخفف آن ره گوی است.
- رک گوی، بی محابا گوی.بی پروا گوی که بی رودربایستی سخن گوید.
- ره گوی، مخفف راه گوی، مطرب و خنیاگر را گویند. (فرهنگ جهانگیری). سرودگوی. نغمه سرای:
حریف گاید و مهمان ومطرب و ره گوی
برون ماه صیام و درون ماه صیام.
سوزنی.
- زبان گوی، زبان گویا. سخنور.
- زشتگوی، بدگوی.که سخت زشت گوید. که طعنه زند:
نه از جور مردم رهد زشت روی
نه شاهد ز نامردم زشتگوی.
سعدی.
بترسید کان ریمن زشتگوی
خداوند را زشت گوید به روی.
سروش اصفهانی.
- زورگوی، زورگوینده. جافی. ستمگر. بیدادگر.
- سبوح گوی، تسبیح گوی:
صبوح گویم، سبوحگوی چون باشم
چو من ملامتیی رخصه جوی باده بیار.
خاقانی.
- ستاگوی، نغمه گوی. سرود گوی.
- سختگوی، درشت گوی:
جفا بردی از دشمن سختگوی
ز چوگان سختی نجستی چو گوی.
سعدی.
- سخنگوی، قائل. گوینده. سخنور:
سخنگوی گردد یکی زین درخت
که آواز او بشنود نیک بخت.
فردوسی.
سخنگوی شد برگ دیگر درخت
دگرباره پرسید از آن نیکبخت.
فردوسی.
همی راند فرزند شاه جهان
سخنگوی با موبدان و مهان.
فردوسی.
دلیر و سخنگوی و دانش پرست
به تیر و به شمشیر گستاخ دست.
نظامی.
سخن چون بدین جا رسانید ساز
سخنگوی مرد از سخن ماند باز.
نظامی.
رجوع به سخنگو شود.
- سردگوی، سردگوینده. آنکه سرد گوید.
- || کنایه از کسی که مردم را با سخنان درشت و راست برنجاند.
|| کنایه از کندطبعی و مردم ناموزون. (از برهان قاطع). رجوع به ذیل همین ماده شود.
- سرودگوی، سراینده و نغمه سرای.
- شاه گوی، که کلمه ٔ شاه بر زبان راند. که از شاه سخن گوید:
سوی زابلستان نهادند روی
زبان شاهگوی و روان شاهجوی.
فردوسی.
همه روی کنده همه کنده موی
زبان شاهگوی و روان شاهجوی.
فردوسی
همه کنده موی و همه خسته روی
همه شاهگوی و همه شاهجوی.
فردوسی (شاهنامه چ دبیرسیاقی ج 4 ص 1973).
- شکرگوی، سپاسگزار. شکرگوینده. سپاس گوینده.
- صلات گوی، تسبیح گوی.
- صواب گوی، راستگوی:
ز عقل من عجب آید صوابگویان را
که دل به دست تو دادن خلاف ایمان است.
سعدی.
- طالعگوی، ستاره شمر. اخترگوی. منجم.
- عذرگوی، که عذر آورد.
- عیبگوی، بدگوی. زشتگوی:
تو عیب کسان هیچ گونه مجوی
که عیب آورد بر تو بر عیبگوی.
فردوسی.
عیبگویانم حکایت پیش جانان گفته اند
من خود این پیدا همی گویم که پنهان گفته اند.
سعدی.
- غلنبه گوی، غلنبه باف. غلنبه گو.
- غیبگوی، غیب گوینده. که از غیب سخن گوید.
- فافه گوی (مبدل یافه)، یافه گوی. آنکه هرزه سرایی و قیل و قال بی معنی کند. (ناظم الاطباء).
- فالگوی، طالعبین. فال بین:
که هم راهبر بود و هم فالگوی
سرانجام هر کار گفتی بدوی.
فردوسی.
همان نیز گفتار آن فالگوی
که گفت او بپیچد سر از تخت اوی.
فردوسی.
بخواند آن زمان شاه جاماسپ را
همان فالگویان لهراسب را.
فردوسی.
- قصه گوی، داستان سرای. داستان گوی.
- کژگوی، که سخن ناراست گوید:
که بیدادگر باشد و کژّ گوی
جز از نام شاهی نباشد بدوی.
فردوسی.
هرآنگه که شد پادشا کژّ گوی
ز کژّی شود زود پیکارجوی.
فردوسی.
میامیز با مردم کژّ گوی
که او را نباشد سخن جز به روی.
فردوسی.
- کلفت گوی، دشنام گوی و درشت گوی.
- کم گوی، مقابل بسیارگوی. کم سخن. کم حرف.
- گرم گوی، گرم گوینده. با گرمی سخن گوینده:
چو کافور گردد گل سرخ موی
زبان گرم گوی و دل آزرم جوی.
فردوسی.
- گزاف گوی، که سخن گزاف گوید.
- لبیک گوی، اجابت کننده. پذیرنده. قبول کننده:
منادیان قدح را به جان زنم لبیک
چو من حریفی لبیک گوی باده بیار.
خاقانی.
- لیچارگوی، بیهوده گوی.یاوه گوی.
- لطیفه گوی، آنکه سخن مختصر گوید در کمال خوبی. رجوع به لطیفه گوی شود.
- مأذنه گوی، اذان گوی. بانگ نماز گوینده.
- متلک گوی، گوینده ٔ متلک.
- مثل گوی، که مثل گوید.
- مجازگوی، مجازگوینده.
- مدح گوی، ثناگوی. مادح:
نه چو من از غم به دم تو باد خزانی
نه چو تو من مدح گوی حسن خزانم.
ناصرخسرو.
روزگارت با سعادت باد و سعدی مدح گوی
رایتت منصور و بختت یار و اقبالت قرین.
سعدی.
- مذمت گوی، زشت گوی. بدگوی. آنکه عیب کسی را گوید و هجو کند. عیب جوو دشنام گو.
- || مردخوش طبع لطیفه گو و مسخره. (ناظم الاطباء).
- مرثیت گوی، که در رثاء کسی شعر سراید. مرثیه گوی:
سلامت نزد ما دور از شما مرد
دریغا مرثیت گویی ندارد.
خاقانی.
- مرحباگوی، آفرین گوی:
چو پویم بر پی مرغان عالم
کز آن سر مرحباگویی ندارم.
خاقانی.
- مزاج گوی، کنایه از خوش آمدگوی باشد.
- مزاحگوی، که لاغ کند. که خوش طبعی کند.
- مزیدگوی، که زیاد طلبد. که فزونی جوید.
- مسئله گوی، که مسئله ٔ شرعی گوید.
- مصالح گوی، آنکه به مصلحت گوید:
سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی
به عمل کار برآید به سخندانی نیست.
سعدی.
- مضمون گوی، که مضمون گوید. که لیچار گوید.
- ملامت گوی، سرزنش کننده:
ملامت گوی عاشق را چه گوید مردم دانا
که حال غرقه در دریا نداند خفته برساحل.
سعدی.
ملامت گوی بی حاصل نداند درد سعدی را
مگر وقتی که در کویی به رویی مبتلا ماند.
سعدی.
- مناسب گوی، که متناسب و زیبا سخن گوید.
- نادره گوی، که سخنان نادر گوید.
- نادیده گوی، گوینده ٔ نادیده. که نادیده از چیزی سخن دارد:
فرو گفت از این شیوه نادیده گوی
نبیند هنر دیده ٔ عیبجوی.
سعدی.
- نرمگوی، مقابل درشت گوی:
درشتی ز کس نشنود نرم گوی
سخن تا توانی به آزرم گوی.
فردوسی.
پس آنگاه با هندوی نرم گوی
به سوگند و پیمان شد آزرم جوی.
نظامی.
- نصیحت گوی، اندرزگوی:
نصیحت گوی را از من بگو ای خواجه دم درکش
که سیل از سر گذشت آن را که میترسانی از باران.
سعدی.
- نغزگوی، خوب گوی:
قوی رای و روشن دل و نعزگوی.
نظامی.
- نکته گوی، که نکته گوید. نکته سنج.
- نکوگوی، نغزگوی. خوب گوی:
نکوگویان نصیحت میکنندم
ز من فریاد می آید که خاموش.
سعدی.
یکی خوب کردار و خوشخوی بود
که بدسیرتان را نکوگوی بود.
سعدی.
- نوشگوی، شیرین گوی. خوش زبان. شیرین بیان:
ای پسر می گسار نوش لب و نوشگوی
فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی.
منوچهری.
- هجاگوی، که هجو گوید. هجوسرای.
- هذیان گوی، که هذیان گوید.بیهوده گوی. یاوه گوی.
- هرزه گوی، هرزه لای. ژاژخای. هرزه درای.
- هزلگوی، که سخن زشت و نامناسب و دور از اندیشه گوید.
- یافه گوی، بیهوده گوی. یاوه گوی:
جهانجوی چون دید کان یافه گوی
ز خون ناف خود را کند نافه بوی.
نظامی.
- یاوه گوی، یافه گوی. بیهوده گوی.
- یگانه گوی، گوینده ٔ یگانه. خواننده ٔ یگانه. کنایه ازمردم موحد. (از برهان قاطع). رجوع به همه ٔ این ترکیبات در ذیل مدخلهای مربوط شود.

گوی. (اِ) گلوله ای که از چوب سازند و با چوگان بازند. (برهان قاطع) (آنندراج) (ناظم الاطباء). گوی چوگان بازی. (صحاح الفرس) (بحر الجواهر) (فرهنگ شعوری). مقابل چوگان. گوی پَهنه:
زمانه اسب و تو رایض به رای خویشت تاز
زمانه گوی و تو چوگان به رای خویشت باز.
رودکی.
ز چوگان او گوی شد ناپدید
تو گفتی سپهرش همی برکشید.
فردوسی.
ابا گوی و چوگان به میدان شویم
زمانی بتازیم و خندان شویم.
فردوسی.
بر آن سان که شد سَرْش مانند گوی
سوی دیگران اندر آورد روی.
فردوسی.
ز دستهاشان پهنه ز پایها چوگان
ز گرد سرها گوی، اینت شاه و اینت جلال.
فرخی.
عالمی دیدم برگرد تو نظاره و تو
یک منی گوی رسانیده به اوج کیوان.
فرخی.
گاه است که یکباره به کشمیر خرامیم
از دست بتان پهنه کنیم از سر بت گوی.
فرخی.
چو چوگان خمیده ست بدگوی ما
نباشم به چوگان بدگوی، گوی.
عنصری.
قدم کرد چوگان و در خم اوی
ز میدان عمرم به سر برد گوی.
اسدی.
دی به دشت از سر چون گوی همی گشتم
وز جفای فلک امروز چو چوگانم.
ناصرخسرو.
بخواه گوی زنخ لعبتان چوگان زلف
گهی به گوی گرای و گهی به چوگان باز.
سوزنی.
فرخ تن آنکه دل کند گوی
پس با تو درافکند به میدان.
وطواط.
ره گم نکنی و در تحرک
چون گوی ز پای سر کنی گم.
انوری.
مرا چون گوی سرگردان اگر دارد عجب نبود
چنین گویی که الا زخم چوگان را نمی شاید.
مجیر بیلقانی.
گردد فلک المحیط گویت
گر دست تو صولجان ببینم.
خاقانی.
میدان ملامت را گر گوی شوی شاید
کایوان سلامت را بنیاد نخواهی شد.
خاقانی.
دلت خاقانیا زخم فلک راست
که آن چوگان چنین گویی ندارد.
خاقانی.
صولجان و گوی شه باد از دل و پشت عدو
کز کفش بر خلق فیض جاودان افشانده اند.
خاقانی.
گوی قبولی ز ازل ساختند
در صف میدان دل انداختند.
نظامی.
شام ز رنگ وسحر از بوی رست
چرخ ز چوگان زمی از گوی رست.
نظامی (مخزن الاسرار ص 122).
مانده ام همچو گوی در ره تو
گم شده پا و سر چه میطلبی.
عطار.
همچون گویم که در ره او
دارم سر او و سر ندارم.
عطار.
همچو گویی سجده کن بر روی و سر
جانب آن صدر شد باچشم تر.
مولوی.
عشق مولی کی کم از لیلی بود
گوی گشتن بهر او اولی بود.
مولوی.
دشمنی کز تو گریزان میدود بر سر چو گوی
آید از گوی گریبانش ندا اَیْن َ الْمَفَر.
کمال اسماعیل.
پستان یار در خم گیسوی تابدار
چون گوی عاج در خم چوگان آبنوس.
سعدی.
به کشتی و نخجیر وآماج و گوی
دلاور شود مرد پرخاشجوی.
سعدی.
بود گوی سرم را با خم چوگان تو حالی
به یک چوگان چه باشد گر به حال گوی پردازی.
جامی.
فلک میگوید اللهم سلّم از قفای تو
چو رخش تیزگام اندر قفای گوی می تازی.
جامی.
مرا بس بر سر میدان عشاق این سرافرازی
که روزی پیش چوگانت کنم چون گوی سربازی.
جامی.
|| مطلق گلوله. (برهان قاطع) (فرهنگ شعوری) (آنندراج) (بهار عجم). هر چیز گرد. (ناظم الاطباء). هر شی ٔ گرد و مدور از هر چیز که باشد: امیرک برفت و یافت اریارق را چون گوی شده و در بوستان میگشت و شراب میخورد و مطربان میزدند. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 227).
زمین همچو گوی و چو گوی آسمان
فراوان مراو را دلیل و گواست.
ناصرخسرو.
- گوی زنخ، کنایه از چانه ٔ گرد محبوب:
به هر کوئی پریرویی به چوگان میزند گویی
تو خود گوی زنخ داری بساز از زلف چوگانی.
سعدی.
- گوی زنخدان، کنایه از چانه ٔ گرد محبوب:
به چندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم
به چوگانها نمی افتد چنین گوی زنخدانی.
سعدی.
- گوی بردن در چیزی و امری، برتری یافتن در آن:
ز خلق گوی لطافت تو برده ای امروز
که دل به دست تو گویی است در خم چوگان.
سعدی.
به چندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم
به چوگانها نمی افتد چنین گوی زنخدانی.
سعدی.
|| کره ٔ زمین. کره ٔ خاک:
هرچند در میان دو گویم زمین و چرخ
لیک این دو گوی را به یک اندیشه پهنه ام.
سنائی.
|| گلوله ٔ نخ و کهنه. (ناظم الاطباء). گلوله. غُنده. غُندِش. || مقدار برهم فشرده یا نهاده از هر چیز جامد.
- گوی معنبر، گوی عنبری. گلوله ای از عنبر. قطعه ای از عنبر:
فصاد روزگار به زهر آب داده نیش
توشادمان و غره که گویش معنبر است.
اثیرالدین اخسیکتی.
آن گوی معنبر است در جیب
یا بوی دهان عنبرین بوست.
سعدی.
رجوع به گوی فصاد شود.
- گوی فصاد، گویی از عنبر که فصادان داشتندی و گاه فصد به دست بیمار دادندی تا ببوید. (یادداشت مؤلف):
از این پس بادبان ابر در خون آشنا کردی
اگر حکم شهنشاهی فرو نگذاشتی لنگر
شدی طشت فلک پر خون ز حلق دشمنان شه
زمین چون گوی فصادان که درغلتد به خون اندر.
(از سندبادنامه ص 16).
- گوی گردان، کره ٔ زمین:
چو نیمی ز تیره شب اندر گذشت
سپهر از بر گوی گردان بگشت.
فردوسی.
چنین چند گردی در این گوی گردان
کزین گوی گردان شدت پشت چوگان.
ناصرخسرو.
بدارنده کاین آتش تیزپوی
دواند همی گرد این تیره گوی.
اسدی.
این کلمه، با کلمه ای یا کلماتی دیگر ترکیب شود و معانی خاصی دهد اکنون برخی از این ترکیبات:
- تیره گوی، کره ٔ زمین:
بدارنده کاین آتش تیزپوی
دواند همی گرد این تیره گوی.
اسدی.
- گوی اغبر، کره ٔ زمین. کره ٔ خاکی. گوی تیره:
به دانش توانی رسید ای برادر
از این گوی اغبر به خورشید ازهر.
ناصرخسرو.
همی تا جهان است و این چرخ اخضر
بگردد همی گرد این گوی اغبر.
ناصرخسرو.
- گوی تیره، کره ٔ زمین. گوی اغبر. گوی خاکی. تیره گوی. گوی مغبّر:
روی صحرا را بپوشد حلّه زربفت زرد
چون به شب زین گوی تیره روی زی صحرا کند.
ناصرخسرو.
- گوی خاکی، کره ٔ زمین. کره ٔ خاک.
- گوی زمین، گوی خاکی. کره ٔ زمین:
چه بد تواند کردن مهی که گوی زمین
کندش تیره از آن پس که باشد او انور.
مسعودسعد.
تا شب است و ماه نو گویی که از گوی زمین
گرد بر گردون سیمین صولجان افشانده اند.
خاقانی.
رجوع به کره ٔ زمین و ارض شود.
- گوی ساکن، کره ٔ خاک. کره ٔ زمین.رجوع به همین کلمه شود.
- گوی سیه، کره ٔ خاک. گوی تیره. کره ٔ زمین. گوی اغبر:
وین بلند و بیقرار و صعب دولاب کبود
گرد این گوی سیه تا کی همی خواهد دوید.
ناصرخسرو.
این گوی سیه را به میان خانه که آویخت
نه بسته طنابی نه ستونی زده زین سان.
ناصرخسرو.
- گوی فلک، کره ٔ زمین. کره ٔ خاکی. گوی تیره:
خورشید کسری تاج بین ایوان نو پرداخته
یک اسبه بر گوی فلک میدان نو پرداخته.
خاقانی.
- گوی مدور، گوی زمین:
این چنبر گردنده بدین گوی مدور
چون سرو سهی قد مرا کرد چو چنبر.
ناصرخسرو.
- گوی مغبّر، کره ٔ زمین. کره ٔ خاک:
خفته چه خبر دارد از چرخ و کواکب
ما را ز چه رانده است بر این گوی مغبّر.
ناصرخسرو.
|| فلک. افلاک. سیارات. ثوابت: این گویهای هفت ستاره ٔ رونده اند و زیر این همه، گویی است ستارگان بیابانی را که ثابته خوانند ایشان را یعنی ایستاده. و این صورت هر هشت گوی است. (التفهیم بیرونی ص 57). || به معنی تکمه باشد که گوی گریبان است. (برهان قاطع). تکمه ٔ گریبان است که در حلقه اندازند تا بسته شود و آن حلقه را به پارسی انگله گویند. (انجمن آرا). تکمه ٔ جامه. (فرهنگ سروری) (آنندراج). دگمه:
من دریده جیب و اندر گردن آن سیم تن
دستها افکنده در هم همچو گوی و انگله.
مسعودسعد.
ای لعبت مشکین کله، بگشای گوی از انگله
می خور ز جام و بلبله با ما خور و باما نشین.
سنائی.
گوی از انگله بگشاده و از غایت لطف
ماه بر چرخ شده بسته ٔ آن سینه و بر.
سنائی.
- گوی انگل. رجوع به ذیل همین کلمه شود.
- گوی انگله. رجوع به ذیل همین کلمه شود.
- گوی پیراهن،تکمه و حلقه که تکمه در آن بند شود. (بهار عجم):
گر جلال تو کسوتی دوزد
مهر را گوی پیراهن خواهد.
کمال اسماعیل (از بهار عجم).
رجوع به گوی انگله شود.
- گوی کفش، گره کفش. گره ریسمان کفش:
گوی بخت ما به چوگانی سرافرازی نیافت
پای مال نیک و بدچون گوی کفش بسته شد.
ملاطغرا (از بهار عجم).
- گوی گریبان. رجوع به ذیل همین کلمه شود.
|| بند گریبان قبا و فرجی. (صحاح الفرس). || حباب. کوپله ٔ آب. (یادداشت مؤلف). فُقّاعَه. (اقرب الموارد).
- گوی از آب برداشتن، در جنگ با شمشیر نهایت چرب دست بودن:
چو پیران و نستیهن جنگجوی
چو هومان که برداشتی ز آب گوی.
فردوسی.
|| حباب چراغ. (یادداشت مؤلف). || گوه. گه. سرگین.غایط. (یادداشت مؤلف).

گوی. (اِ) گه. گوه. فضله ٔ آدمی و دیگر جانوران:
ز جغد و بوم به دیدار شومتر صد بار
ولی به طعمه و خیتال جخج گوی همای.
سوزنی.

شیشه. [شی ش َ / ش ِ] (اِ) زجاج. آبگینه. زجاجه. (یادداشت مؤلف). جسمی صلب و غیرحاجب (حاکی) ماوراء و بیرنگ که آنرا از ذوب شن مخلوط با پتاس و سود حاصل می کنند و از آن ظروف و اوانی و عینک و جز آن می سازند و یکی از مواد گرانبهایی است که در تملک انسان می باشد و بدون آن علم کیمیا و علم فیزیک ناقص خواهند بود. از شیشه است که ذره بین و دوربین و جز آن ساخته می شود و اگرچه قدما معرفت به حال وی داشته اند ولی امروزه از آن بلور و ظروف بلوری بسیار بزرگ ترتیب می دهند و صلابت آن به درجه ای است که آهن و فولاد بر آن خط نمی اندازند و بیشتر آنرا با الماس می بُرند. هیچیک از ترشیها در آن اثر نمی نمایند و به صعوبت الکتریسته و حرارت را هدایت می کند و اشعه ٔ آفتاب از آن عبور می کند بدون آنکه وی را محسوساً گرم کند. (از ناظم الاطباء). جسمی است شفاف و حاکی ماوراءو شکننده، و آن مخلوطی است از سیلیکاتهای قلیائی، واین اجسام را در کوره ذوب کنند و در قالب ریزند. شیشه دارای شکلی هندسی نیست و درنتیجه می توان آنرا به شکل دلخواه درآورد. (فرهنگ فارسی معین):
که را پای خاطر برآید بسنگ
نیندیشد از شیشه ٔنام و ننگ.
سعدی.
گر نگهدار من آنست که من می دانم
شیشه را در بغل سنگ نگه میدارد.
خیرانی.
شیشه ٔ خویش به روشنگر غربت برسان
تا کجا صبر کنی در ته زنگار وطن.
صائب.
گریه ٔ شادی ما تلخ نگردد صائب
آسمان شیشه ٔخود گر شکند بر سر ما.
صائب (از آنندراج).
به شیشه ٔ دل من می زنی چوسنگ جفا
چنان بزن که اگر بشکند صدا نکند.
؟
ما شیشه ایم و باک نداریم از شکست
شیشه اگر شکسته شود تیزتر شود.
؟
- امثال:
شیشه تا گرم است کی از سنگ پروا می کند.
؟ (از امثال و حکم دهخدا).
شکست شیشه ٔ یک دل چنان است
که چندین کعبه ویران کرده باشی.
قاضی (از امثال و حکم).
شیشه ٔ بشکسته را پیوند کردن مشکل است.
؟ (از امثال و حکم).
شیشه و تبر؛ دو ناهمتا. دو فراهم نیامدنی. (امثال و حکم).
- آتشی شیشه، شیشه ٔ گداخته شده. (ناظم الاطباء).
- سنگ در شیشه ٔ چیزی افکندن (فکندن)، شکستن و از بین بردن آن:
هین که ایام شام خورد بر او
سنگ در شیشه ٔ سحر فکنید.
مجیر بیلقانی.
- چون شیشه گشتن، مثل شیشه شدن. سخت ترد و زودشکن و ظریف شدن. (یادداشت مؤلف):
کی توان او را فشردن یا زدن
که چو شیشه گشته است او را بدن.
مولوی.
- شیشه ٔ آتشفشانی، (اصطلاح زمین شناسی) عقیق سیاه. (فرهنگ فارسی معین). شیشه ٔ معدنی. رجوع به ترکیب شیشه ٔ معدنی شود.
- شیشه از اطاق افتادن، کنایه از افشای راز شدن است. (از آنندراج).
- شیشه انداختن در (پنجره و جز آن) را؛ شیشه گذاشتن بدانها تا روشنایی در خانه افتد. (یادداشت مؤلف).
- شیشه بر سر بازار شکستن، افشای رازکردن. (غیاث) (از آنندراج):
صائب ز پرده داری ناموس شد خلاص
هر کس شکست بر سر بازار شیشه را.
صائب (از آنندراج).
- شیشه بر سنگ آمدن، منغص شدن عیش. (آنندراج):
به نوعی رازدل را پاس دارم
که می میرم گر آید شیشه بر سنگ.
وحید (از آنندراج).
و رجوع به ترکیب شیشه در سنگ افتادن شود.
- شیشه بر سنگ زدن، کار خطرناک کردن. قطع امید کردن:
عتابش گرچه می زد شیشه بر سنگ
عقیقش نرخ می برّید در جنگ.
نظامی.
- شیشه ٔ خوناب، آسمان. (ناظم الاطباء). کنایه از آسمان است. (برهان). کنایه از فلک است. (انجمن آرا) (آنندراج).
- شیشه در جگر شکستن، بیقرار ساختن. (آنندراج).
- شیشه در سنگ افتادن (درافتادن)، منغص شدن عیش. (از آنندراج):
درافتاد آن جوان را ساغر از چنگ
درافتد کوهکن را شیشه در سنگ.
میرخسرو (از آنندراج).
- شیشه را بند کردن (زدن)، پیوند کردن. (آنندراج):
شوخی که زند شیشه ٔ دلها را بند
سوزد ز نجوم هر شبش چرخ اسپند
زد بند بسی شیشه ٔ قلیان و نکرد
یک بار دل شکسته ٔ ما را بند.
محمدصادق دست غیب.
- شیشه ٔ راه، کنایه از مانع وحایل، لیکن مشهور به این معنی سنگ راه و سد راه است. (آنندراج):
تعلق شیشه ٔ راه خرام است
به پای وحشتم این رشته دام است.
میرمحمدزمان راسخ (از آنندراج).
- شیشه ٔ روزن، شیشه های الوان که در تابدانها تعبیه کنند. (آنندراج). جام:
خانه ٔ دل را زبهر دیدنت روشن کنم
روزن آن چشم و عینک شیشه ٔ روزن کنم.
خواجه آصفی (از آنندراج).
- شیشه شکستن، خرد کردن شیشه را:
ما شیشه ٔ می در شب مهتاب شکستیم
زین شیشه شکستن دل احباب شکستیم.
طالب آملی (از آنندراج).
- شیشه ٔ فرنگی،عینک. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به عینک شود.
- شیشه ٔ ماه (مه)، کنایه از فلک است. (آنندراج) (از ناظم الاطباء). آسمان اول. (فرهنگ فارسی معین).
- || کنایه از ماه است. (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از انجمن آرا):
گوی فلک را جرسش بشکند
شیشه ٔ مه را نفسش بشکند.
نظامی.
- شیشه ٔ معدنی، (اصطلاح زمین شناسی) عقیق سیاه. (فرهنگ فارسی معین). شیشه ٔ آتشفشانی. رجوع به ترکیب شیشه ٔ آتشفشانی شود.
- مثل شیشه، سخت ترد. سخت زودشکن: کاهوهای مازندران مثل شیشه است. (یادداشت مؤلف).
|| صراحی و قرابه و بطری. (ناظم الاطباء). ظرفی که در آن شراب و گلاب و مانند آن بدارند. سربسته، سرباز، آتش زبان، شیرازی از صفات و انگشت، شاخ، کمان از تشبیهات اوست. (آنندراج). ظرفی از شیشه: شیشه ٔ شراب. انواع ظروف از شیشه: بلونی. قرابه. کپ. بغلی. کتابی. خایه قوچی. لیمونادی. بطری. نیم بطری. مرتبان. چارپر. مینا. صراحی. کلابی. برنی. (یادداشت مؤلف). بستو. (عبید زاکان). قاروره. (منتهی الارب) (دهار) (مجمل اللغه). قران. کراز. کُرّاز. قنینه. نها. نهاء. (منتهی الارب): سرطان بباید گرفتن... و در کوزه ٔ نو نهادن. و اگر شیشه ٔ آبگینه نهند بهتر باشد. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).
شیشه ای بینم پر دیو فلک
من پی هر بشری خواهم داشت.
خاقانی.
- شیشه بر سر کشیدن، بر سر کشیدن جام شراب را. شراب جام راتا آخرین قطره خوردن. (یادداشت مؤلف):
بی سبب کی جام می یا شیشه بر سر می کشم
همچو داغ لاله خون از ریشه بر سر می کشم.
بهزادبیگ گرجی (ازآنندراج).
بر تنک ظرفی نمی گردد حریف آسمان
شیشه ٔ پرزهر را بر سر کشیدن مشکل است.
صائب.
- شیشه بر سر کشیدن غواص، آن است که غواص وقت غوطه زدن در دریا برای حفظ صورت و پاس دم از تندی و تلخی آب شور چیزی از شیشه ساخته بر سر می کشد وبعد از آن غوطه می زند. (آنندراج):
چون تنک ظرفان کجا من می ز ساغر می کشم
همچو غواص گهرجو شیشه بر سر می کشم.
سلیم.
چو غواص اگر شیشه بر سر کشم
توانم در عیش در بر کشم.
ملاطغرا (از آنندراج).
- شیشه بر هم خوردن (بر یکدیگر خوردن)، در هم شکستن آرامش خیال. مانع در راه کامیابی پیدا شدن:
گر نسیمی بر بساط عشرت ما بگذرد
شیشه ها بر یکدگر چون موج دریا خورده است.
محمدقلی سلیم (از آنندراج).
پا به هر جامی گذارم نشتری در خاک هست
شیشه های آسمان گویا که بر هم خورده است.
صائب (از آنندراج).
- شیشه ٔ حلبی، شیشه که در حلب برای شراب و غیره سازند. (آنندراج):
شکست خاطر ما خانه زاد خاطر ما
گواه نسبت خارا به شیشه ٔ حلبی است.
جمال اسیر (از آنندراج).
- شیشه ٔ ساعت، شیشه که اوقات و مقادیر روز و شب بدان معلوم کنند، چه دو شیشه که دهنهای هر دو با هم ملتصق باشد از ریگ پر کنند، چون ریگ شیشه ٔ بالا بتمامه در شیشه ٔ پائین واقع شود و فرودآید یک ساعت قرار دهند. (آنندراج) (از غیاث):
زبر و زیر اگر شود عالم
ای بدخشی چه غم که بر گذر است
کاین جهان همچو شیشه ٔ ساعت
ساعتی زیر و ساعتی زبر است.
بدخشی بدخشانی.
غم عالم فراوان است و من یک غنچه دل دارم
بسان شیشه ٔ ساعت کنم ریگ بیابان را.
صائب (از آنندراج).
شیشه ٔ ساعت هنگامه ٔ مستان شده است
بس که بر ساغر ما سنگ ندامت افتاد.
محمدسعید اشرف.
مشتی ز خاک پای تو یابند اگر دو چشم
عمری بهم چو شیشه ٔ ساعت بهم دهند.
یحیی کاشی (از آنندراج).
- شیشه ٔ سیمین، شیشه ٔ نقره ای:
آب گلفهشنگ گشته از فسردن ای شگفت
همچنان چون شیشه ٔ سیمین نگون آویخته.
فرالاوی.
- شیشه ٔ شیرازی، شیشه های ساخت شیراز. منسوب به شیراز:
به لفظ نازک صائب معانی رنگین
شراب لعلی در شیشه های شیرازیست.
صائب.
- شیشه ٔ عمر؛ اعتقادی است خرافی مبنی بر اینکه موجودات افسانه ای، خاصه دیوان دارای شیشه ای هستند که آنرا شیشه ٔ عمر ایشان گویند. دیوان این شیشه را با دقت بسیار در جامی محفوظ پنهان می کنند و هرگاه این شیشه به دست آدمیزادی بیفتد در حقیقت مالک عمر وزندگی دیو است و می تواند او را فرمانبردار خویش سازد و حتی از بین ببرد. در عرف عام گاهی این ترکیب را به معنی به دست آوردن برگه و مدرک جرم کسی و بدین وسیله تهدید کردن و منقاد ساختن او بکار می برند و فی المثل گویند شیشه ٔ عمر فلان کس دست من است، یعنی می توانم او را تهدید کنم و از رسوایی بترسانم و در صورت لزوم کاری دستش بدهم و به دردسرش بیندازم، یا او را بدین وسیله به اطاعت از خود وادارم. (فرهنگ لغات عامیانه).
- شیشه ٔ عمر کسی بودن، محبوب و ناگزیر او بودن (دیوها و جادوها در افسانه های ایران شیشه ای دارند که هرگاه کسی به شکستن آن دست یابد دیو بمیرد). جنگیرها جن و پری را با اوراد می گرفتند و آنها را در شیشه زندانی می کردند تا دفع شر از بیمار شود:
بداندیش را جاه و فرصت مده
عدو در چه و دیو در شیشه به.
سعدی (یادداشت مؤلف).
و رجوع به ترکیب شیشه ٔ عمر شود.
- شیشه ٔ گلدار؛ شیشه ای که گلها در آن سازند، مثل غلیانهای گلدار که عالم عالم دیده شده، و در نسخه ٔ مخلص شیشه ٔ گلدار، حقه ٔ شیشه است که در آن گلهای شیشه باشد که آنرا قلیان گلدار وحقه ٔ گلدار نیز گویند. (آنندراج):
به رنگ شیشه ٔ گلدار از لطافت تن
شود عیان ز رخش آنچه در خیال بود.
محسن تأثیر (از آنندراج).
- || شیشه ای که بر اوراق تصویرات و غیره بگذارند تا آسیب و نم و غبار بدان نرسد، پس اگر ورق مذکور تصویر ذیحیات داشته باشد آئینه ٔ تصویر گویند و اگر نقش باغ و بهار داشته باشد آئینه ٔ گلزار و شیشه ٔ گلزار خوانند و اگر گلدار بود پس به معنی شیشه ای که گلها در آن ریخته باشند و آن گلها هم از شیشه بود که در شیشه تعبیه کرده باشند چنانکه حقه های گلدار باشد. (آنندراج).
- شیشه ٔ گلزار؛ شیشه ای که در آن گلها و نقش باغ وبهار باشد. (از آنندراج). و رجوع به ترکیب شیشه ٔ گلدار شود.
- شیشه ٔ نارنج، آن است که اطفال نارنج را خالی ساخته در آن چراغ برافروزند و آن مانند شیشه صافی بنظر آید. (یادداشت مؤلف):
آسمان شیشه ٔ نارنج نماید ز گلاب
کز دمش بوی گلستان به خراسان یابم.
خاقانی.
- شیشه ٔ نبات، شیشه ای که نبات در آن ریزند تا بسته شود. (آنندراج):
سنگ مزار من همه شد شیشه ٔ نبات
بردم ز بس که حسرت شیرین زنان بخاک.
محسن تأثیر (از آنندراج).
- به شیشه ٔ تهی کسی را به خواب کردن، به مکر و حیله و خدعه او را رام و آرام ساختن: خصمان اندر خراسان چنین به ما نزدیک و ازبهر ایشان آمده ایم پیش ما را به خواب کرده اند به شیشه ٔ تهی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 620).
- حلبی شیشه، شیشه ٔ حلبی. شیشه که در حلب سازند:
من چه بودم حلبی شیشه ٔ لعلی صهبا
پای کوبان به کجا بر سر سندان رفتم.
عرفی.
|| شیشه و ظرفی که مخصوص شراب است. (یادداشت مؤلف):
ترسمت ای نیکنام پای برآید بسنگ
شیشه ٔ پنهان بیار تا بخورم آشکار.
سعدی.
سختم عجب آید که چگونه بردش خواب
آن را که به کاخ اندر یک شیشه شراب است.
منوچهری.
دهان شیشه گشا صبح شد شراب بریز
میی به ساغرمن همچو آفتاب بریز.
خاقانی.
شیشه ز گلاّب شکر می فشاند
شمع به دستارچه زر می فشاند.
نظامی.
بی می به رنگ غنچه نشستیم تنگدل
ساقی ز شاخ شیشه ٔ گل پنبه چیده است.
ملا طاهر غنی (از آنندراج).
تاب روز باده جز عارف که راست
کی کشد زاهد کمان شیشه را.
ابونصر نصیرای بدخشانی (از آنندراج).
- شیشه ٔمی، شیشه ای که در آن شراب ریزند:
هرچند که زد شیشه ٔ می بر لبش انگشت
بی لعل تو پیمانه به گفتار نیامد.
ملا طاهر غنی (از آنندراج).
- امثال:
کس از برون شیشه نبوید گلاب را.
نوعی خبوشانی (از امثال و حکم).
|| پیاله و ساغر. (ناظم الاطباء). || به معنی شاش و بول مجاز است. (آنندراج). قاروره ٔ بیمار. شیشه ای که در آن بیمار ادرار نماید آزمایش پزشک را. (یادداشت مؤلف):
آنکه مدام شیشه ام از پی عیش داده است
شیشه ام از چه می برد پیش طبیب هر زمان.
حافظ.
|| شاخ حجامت. (ناظم الاطباء). || گاه از شیشه مطلق محجمه اراده کنند. (یادداشت مؤلف): بازگردانیدن ماده از بالا و به زیر فرودآوردن، بستن اطراف است و شیشه بر ساقها نهادن و رگ صافن و نابض زدن. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).
- شیشه ٔ حجام، شیشه ای بود که حجامان بدان خون می مکند، و در بعضی امراض شیشه خالی باشد و خون در آن نباشد و این برای اماله ٔ ماده بود و رایج ایران است، و در هندوستان این عمل به شاخ گاو و مانند آن کنند و شیشه مطلقاً رواج ندارد. (آنندراج):
بس که رنگ خون ز همت باخت در اندام من
کار پستان می نماید شیشه ٔ حجام من.
سعید اشرف (از آنندراج).
خون خوردن من چنانکه در پستان بود
پستان به دهن شیشه ٔ حجام مرا.
سعید اشرف (از آنندراج).
- شیشه ٔ حجامت، شاخ حجامت و آلتی که بدان حجامت کنند. (ناظم الاطباء). کپه. محجم. شاخ حجامت. کدوی حجامت. (یادداشت مؤلف). || آبگینه. (ناظم الاطباء). به معنی آئینه مجاز است. (آنندراج) (از غیاث). || به لغت هندی اسم رصاص است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن). || بلندترین فلک را گویند. (ناظم الاطباء).

روشی در فیلم برداری (جلوه های ویژه) که در آن بخشی از صحنه را روی شیشه نقاشی کرده و به صحنه واقعی اظافه می کنند و یا در واقع ترکیب می کنند. گاه به جای نقاشی از عکس هم استفاده می کنند. این روش در دهه های 1920 و 1930 رواج بسیار داشته است. با استفاده از این روش، می توان فقط بخشی از ساختمان را در سر صحنه ساخت و بقیه را روی شیشه نقاشی کرد. این تکنیک به ویژه در افزودن سقف، ابر و پس زمینه های طبیعی مفید بوده است. امروزه هم از این روش استفاده می شود اما کمتر و به جای آن از روش های جدید تر استفاده می کنند که گرچه گران تر هستند اما کیفیت تصویری بهتری دارند.

اگر در خواب بیند با پادشاهی گوی زد، دلیل است بر دشمن ظفر یابد. اگر مرد عامی بیند گوی زد، دلیل که با کسی خصومت نماید. جابر مغربی گوید: گوی زدن درخواب، سپاهی را نیکو است و غیرسپاهی را بد بود. - محمد بن سیرین

دیدن شیشه به خواب، دلیل زن باشد و گویند، دلیل بر خدمتکار خانه است، لکن ثباتش نباشد. اگر دید که شیشه به وی دادند، دلیل که زنی درویش بخواهد. اگر بیند که در شیشه روغن گل یا روغن بنفشه بود، دلیل که زنی توانگر بخواهد و دیندار اگر بیند که از آن شیشه شراب انار یا شراب به خورد، دلیل است مال زنی بخورد. اگر دید شیشه بشکست، دلیل که زن بمیرد. - محمد بن سیرین

اگر بیند که شیشه چیزی خوشبو است، دلیل است بیمار گردد. - جابر مغربی

barattolo

662