معنی گلگشت

گلگشت. [گ ُ گ َ] (اِخ) نام تفرجگاهی نزدیک شیراز که به آن گلگشت مصلا گویند. (از ناظم الاطباء):
بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکناباد و گلگشت مصلی را.
حافظ.

گلگشت. [گ ُ گ َ] (اِ مرکب) سیر گل. (آنندراج). سیر جاهای مرغوب. (غیاث). جای خوش آیند ومطبوعی برای سیر و تفرج که مخصوصاً دارای گل سرخ و دیگر گلها و ریاحین بود. (ناظم الاطباء):
عرق کلک سبکسیر مرا پاک کنید
که ز گلگشت سر کوی سخن می آید.
صائب (از آنندراج).
نسیمی که خیزد ز گلگشت کویت
دماغ خرد را معطر نماید.
شیخ العارفین (از آنندراج).
|| گاردن پارتی. (یادداشت مؤلف).

Excursion, Hike, Jaunt, Journey, Tour, Turn

(اسم) گشت و سیر در میان گلها، گشت سیر (مطلقا)، گلزار گلستان: نقد هستی چو میرود باری صرف گلگشت و گلستان باشد.

(مصدر) پیمانه زدن شراب خوردن: نیمدانم کجا پیمانه می نوشد که باز امشب کباب دل نمک سودست از گلگشت مهتابش. (معزفطرت)

گردش در گلزار، جای تفریح و گردش در گلزار. [خوانش: (~. گَ) (اِمر.)]

گردش در گلزار،
(اسم) جای گردش و تفرج در صحرا و گلزار،

لگد کردن گُل‌ها،
[قدیمی] سیر و گشت در اول بهار در میان گلزار، گلگشت،

تفرج، تماشا، سیر، گلستان، گلزار، باغ

گلگشت

تفرج، گلگشت

گلگشت

تفرج، تماشا، سیر، گشت، باغ، گلزار، گلستان

نظاره، نظر، نگاه، نگرش، تفرج، سیاحت، سیر، گردش، گشت‌وگذار، گلگشت

تفریح کردن، به تماشا رفتن، سیر کردن، به گردش رفتن، به گلگشت رفتن، گردش کردن، گشتن، سیروسیاحت کردن

گلگشت

770