معنی گاله

(~.) (پس.) پسوند دال بر تصغیر است: پر گاله.

(لَ یا لِ) (ص.) دور؛ مق. نزدیک.

(~.) (اِ.) غایط.

کیسه بزرگ جوال، پنبه زده شده که آماده ریسیدن باشد. [خوانش: (لِ) (اِ.)]

Bag, Caldera, Saddlebag

گاله. [ل َ / ل ِ] (ص) دور که در مقابل نزدیک باشد. (برهان). رجوع به گالیدن شود. || (اِ) جوال دو سویه که بر پشت خر و دیگر ستور گسترند و در هر دو جوال خاک و کوت و سنگ و یا سبزی و میوه بار کنند. خور که از میان بر پشت خر و جز آن دو تا شود نیمی بیک سو و نیم بسوی دیگر افتد و در آن سبزی یا خیار یا گرمک و هندوانه و خربزه کنند. خورجین سخت بزرگ. و رجوع به جوال و باله شود:
چو آن تخت و آن گاله ٔ ساوه شاه
به دست آمدت برنهادی کلاه.
فردوسی.
دوستی گر پی پیاله کنند
ز پی دنبه پوست گاله کنند
سنائی.
طبری آن، گوآل، مازندرانی کنونی، جوآل، گوآل، گال، غال سلطان آباد، گوآلا. (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین). گلپایگانی، جوآل و گوآل است. معرب آن جوالق.
- امثال:
خاشاک به گاله ارزانی، شنبه به یهود.
دهنش مثل یک گاله است. (رجوع به امثال و حکم دهخدا شود).
|| پنبه ٔ برزده و حلاجی کرده که بجهت رشتن مهیا کنند. (برهان). لوله های پنبه برای ریشتن. (لغت محلی گناباد خراسان). عمیته؛ یک نواله از پشم و صوف حلقه کردن. (منتهی الارب). || غائط. (لغت فرس اسدی در لغت سگاله). || (پسوند) غاله. مزید مؤخر تصغیر است: داسگاله. پرگاله. دست گاله. پوست گاله.

گاله دان.[ل َ / ل ِ] (اِ مرکب) سلّه که زنان در آن گاله و ریسمان نهند. (آنندراج).

گاله دان. [ل َ] (اِخ) محلی است به سپاهان. (آنندراج).

جای جای، گله گله کپه کپه

گلوله، توده، بسته ی کلاف شده

نوعی علف هرز که جهت پوشش گیاهی بام مورداستفاده قرار گیرد...

خانه ای که سقفش با گاله یا گالی پوشیده شده است

نوعی طناب که از الیاف گیاهی خاص، به نام گاله درست شود

جوال، تاچه،
غنده و گلولۀ پنبه،

گلوله پنبه

(اسم) سله ای که زنان در آن گاله و ریسمان نهند.

56