معنی کاواک

کاواک. (ص) (از: کاو (کاویدن) + اک پسوند اسم فاعل و اسم مفعول). (از حاشیه ٔ برهان چ معین). خالی و تهی و پوچ و بی مغز. (ناظم الاطباء). میان خالی و پوچ و بی مغز. (برهان):
بجز عمود گران نیست روز و شب خورشش
شگفت نیست ازو گر شکمش کاواک است.
لبیبی.
- میان کاواک، میان تهی. (ناظم الاطباء).

درون کاواک. [دَ] (ص مرکب) اجوف. جوفی. (منتهی الارب). میان تهی. توخالی. مقابل توپر.

میان کاواک. (ص مرکب) پوک.اجوف. مجوف. میان تهی. میان خالی. توخالی. (یادداشت مؤلف): هشم، شکستن نان خشک و هرچیز خشک و میان کاواک. (منتهی الارب). و رجوع به میان تهی و میان خالی شود.

Empty, Hollow, Void

پوچ، میان تهی

توخالى

پوچ

پوچ

تهی

پوک، مجوف، میان‌تهی، میان‌خالی، آشیانه

(ص.) پوچ، بی مغز، میان تهی.

(اِ.) نک کابوک.

پوچ، میان‌تهی، بی‌مغز، مجوف،
سوراخ و شکاف میان درخت،

جوف

‎ کاواک یابی (کاواک خالی)، فراخ گرایی

کاواک

48