معنی پیا | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

پیا

پیا. (اِخ) (فلیکس) نویسنده ٔ درام و سیاستمدار فرانسوی. مولد ویرزُن (1810- 1889 م.).

پیا. (ص) در لهجه ٔ لری: مرد کامل و رسیده و مجازاً بمعنی باارج و ارزنده. || در تداول عامه، متمول. صاحب اعتبار. صاحب مکانت و منزلت. صاحب مقام و مرتبت: برای خود پیائی شد. برای خودش پیائی است.

دنگ پیا

دنگ پیا. [دَ] (اِخ) دهی است از دهستان دابو از بخش مرکزی شهرستان آمل با 379 تن سکنه. آب آن از چشمه و رود هراز. راه آن مالرو است و از دو محل به نام پیش محله و بالامحله تشکیل شده است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3).

کارلس اول

کارلس اول. [ل ُ س ِ اَوْ وَ] (اِخ) فرزند لوئی اول پادشاه «پرتقال » و «ماری پیا» متولد در لیسبن (لشبونه) در سال 1863 م. وی به سال 1889بپادشاهی پرتقال رسید و به سال 1908 مقتول گردید.

پول سیاه

پول سیاه. [ل ِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) پول خرد. پشیز. مس مسکوک که بهندی پیا گویند. (غیاث). پول از غیر سیم و زر.
- به یک پول سیاه نیرزیدن، سخت بی ارزش بودن. رجوع به پول شود.