معنی پسر رشتی

حل جدول

پسر رشتی

ری

لغت نامه دهخدا

رشتی

رشتی. [رَ] (اِخ) ابوالقاسم بن حاج محمد ابراهیم رشتی، معروف به اصفهانی. او راست: التحفه الناصریه فی الفنون الادبیه، وآن مجموعه ای است برگزیده از شعر و ادب در ستایش ها ومرثیه ها و اخلاق و جز آن، رشتی آنرا بنام ناصرالدین شاه قاجار نگاشته است. (از معجم المطبوعات مصر ج 1).

رشتی. [رَ] (ص نسبی) منسوب به شهر رشت. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از انجمن آرا) (از برهان). منسوب به رشت: 1- از مردم رشت 2- محصول رشت 3- آنچه در رشت ساخته شود. مصنوع رشت: جاروب رشتی 4- (گیاه) گل رشتی. (از فرهنگ فارسی معین).
- گل رشتی، گل سوری کم پر و کم بوی. گلگون. گل فارسی. (یادداشت مؤلف).
|| قسمی کدوی دراز و زرد و شیرین. (از یادداشت مؤلف).

رشتی. [رَ] (اِخ) کاظم بن قاسم حسینی موسوی.او راست: 1- رسائل الرشتی، در جواب مسائل امور الدین و الدنیا. 2- شرح قصیده ٔ لامیه عبدالباقی عمری در مدح امام موسی بن جعفر. (از معجم المطبوعات مصر ج 1).

رشتی. [رِ] (حامص) به معنی خاکساری است که به فتح «ر» نیز آمده است. (از شعوری ج 2 ورق 21):
کسی را کو نسب پاکیزه باشد
به فعل اندر نیارد زود رشتی
کسی را کو به اصل اندر خلل هست
نیاید زو بجز کژّی و زشتی.
سنایی.
|| خاکروبه. (از شعوری ج 2ورق 21).

رشتی. [رَ] (اِ) جاروب. (ناظم الاطباء). || کسی که لجن پاک می کند و خاکستر می برد. (ناظم الاطباء) (آنندراج). آنکه لجن پاک کند و خاک و خاکروبه برد. (برهان) (فرهنگ فارسی معین). || جاروب کش و کسی که گرد و غبار پاک می کند. (ناظم الاطباء) (از برهان). خاک روب را نامند. (از فرهنگ جهانگیری) (از شعوری ج 2 ص 16). خاک روب و خاک روبه. (آنندراج). || (حامص) پستی و حقارت. (ناظم الاطباء). || زیان. خسارت. ضرر. (یادداشت مؤلف):
آنکه نَکْنَد شکایت رشتی
شکر نعمت بدان که هم نکند.
ابوبکر ترمدی.
|| خاکساری. (آنندراج) (از شعوری ج 2 ورق 16). فروتنی و خاکساری. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). چون خاکروبه را رشت گویند رشتی به معنی خاکساری نیز آمده چنانکه حکیم سنایی در تعبیر خواب گفته:
رقص کردن به خواب در کشتی
بیم غرق است و مایه ٔ رشتی.
سنایی.
(انجمن آرا) (آنندراج). خاکساری. (از فرهنگ جهانگیری).

رشتی. [رُ] (ص نسبی) منسوب است به رُشت که نام کیمیاگری بوده است. (آنندراج) (از انجمن آرا).
- زر رُشتی، زر خالص. (انجمن آرا) (از آنندراج) (از فرهنگ جهانگیری). و رجوع به رُشت شود.

رشتی. [رَ] (اِخ) حبیب اﷲ (میرزا) بن محمد علی رشتی اصولی (متوفی نجف 1312 هَ. ق.). از شاگردان مبرز شیخ مرتضی انصاری و از مراجع تقلید درجه ٔ اول شیعه در عراق عرب بود. گروهی بسیار از مجالس درس او استفاده کرده به مقام اجتهاد رسیده اند. از تألیفات اوست: الاجاره در فروع احکام و قوانین عقد مزبور در حقوق شیعه، اجتماع الامر و النهی، الامامه، بدایعالافکار در اصول فقه، تقریرات درس شیخ مرتضی انصاری، تقلید اعلم، مسأله ٔ غصب، کاشف الظلام فی علم الکلام، التعادل و التراجیع. (از فرهنگ فارسی معین).

حسام رشتی

حسام رشتی. [ح ُ م ِ رَ] (اِخ) متخلص به دانش. دیوان فارسی او به نام دیوان حسام الاسلام رشتی چاپ شده است. (ذریعه ج 9 ص 316).

میرزای رشتی

میرزای رشتی. [ی ِ رَ] (اِخ) حاج میرزا حبیب اﷲ. رجوع به حبیب اﷲ رشتی شود.

حجةالاسلام رشتی...

حجهالاسلام رشتی. [ح ُج ْ ج َ تُل ْ اِ م ِ رَ] (اِخ) رجوع به حجهالاسلام شفتی شود.

گل رشتی

گل رشتی. [گ ُ ل ِ رَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) نام آن روزپال از تیره ٔ روزاسه و قسمت قابل مصرف آن گلبرگ است و ماده ٔ مؤثره ٔ آن تانن و اسانس.موارد استعمال آن گلبرگ تازه، گلاب، گلبرگ خشک و شربت سالسه پاری مرکب است. (کارآموزی داروسازی ص 197).

امینای رشتی

امینای رشتی. [اَ نا ی ِ رَ] (اِخ) علاقه بند و شاعر بود. (قرن 10 هجری). او راست:
ز بس که بی ادبی کرد تیشه ٔ فرهاد
سر خجالت او تا بحشر در پیش است.
(از تذکره ٔ نصرآبادی ص 380) (از الذریعه قسم 1 از جزء 9 ص 103) (از فرهنگ سخنوران).