معنی پان

پان. (اِ) اسم هندی تنبول است. تامبول. تامول. تنبول. تنبُل. شاه صینی. (دمشقی). و آن برگی باشد از قسمی فلفل که آنرا در هندوستان با آهک و فوفل خایند تا لبها را سرخ گرداند. (برهان). مخلوطی از تانبول و فلفل و توتون که هندوان در دهان گیرند و آب آن بیرون کنند. معجونی از برگ تانبول و آهک و فوفل که هندوان همیشه در دهان دارند و آب آن بیرون کنند: در این حکم چنان مستقیم شد که خوطان را قدرت خوردن پان نبود تا بسوار شدن چه رسد. (تاریخ فیروزشاهی).
از بهر سرخی لب زخم عدوی او
کافی بود شباهت پیکان به برگ پان.
طالب آملی.
بوی گلزار شهادت هر کرا بیتاب کرد
چون لب پان خورده می بوسد دهان شمشیر را.
صائب.

پان. [ن ِ] (اِخ) جزیره ای از جزایر فیلیپین میان مین دُرُ و نِگرُس دارای 1300 هزارگزمربع مساحت و 750000 تن سکنه. زمینی کوهستانی و مشجر و بندر عمده ٔ آن ایل ُایل ُ باشد و از محصولات مهم آن قند و برنج و پنبه و قهوه و کاکائو است و تربیت مواشی کنند. پان به سه ایالت آن تیک و کاپیز و اِیل ُاِیل ُ منقسم است.

پان. (اِخ) در اساطیر یونانی نام پسر هرمس و پریئی بنام دریوپ. وی محافظ گله هاست و در ردیف ملتزمین دیونیسوس قرار دارد و از دره ها و کوهها عبور میکند و بشکار یا تنظیم رقصهای پریان مواظب است و او با نائی که خود مخترع آن است با آنان میرقصد و دارای شاخ و پاهای بز می باشد.

پان دانه. [ن ِ] (فرانسوی، اِ) طایفه ٔ گیاههای مونوکوتی لِدُن ذوفِلقَه.

پان تلیک. [ت ِ] (اِخ) کوهی در آتیک واقع در میان اثینا و ماراتن. مرمرهای سفید و زیبای آن معروف است و اکنون بنام پان تِلی مشهور است.

پان رخصت. [ن ِ رُ ص َ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) در بعض بلادهند رسم است که بوقت رخصت کردن پان به شخص رونده میدهند. (غیاث اللغات). مانند قهوه ٔ مرخصی در ایران.

پان اسلاویسم. [اِ] (فرانسوی، اِ مرکب) عقیده ٔ سیاسی اتحاد ملل اسلاو (صقلاب).

نوعی فلوت،

تانبول

اثری از کنوت هامسون

فرانسوی هم: پیشوندی که برسر برخی از واژگان می آید هندی تمبل از گیاهان تنبول

(صفت) آنکه پیرو مکتب پان اسلاویسم است.

فرانسوی هم تازی (صفت) آنکه پیرو مکتب پان عربیسم است.

فرانسوی هم ترکی (صفت) آنکه پیرو مکتب پان تورکیسم است.

فرانسوی هم ژرمنی (صفت) آنکه پیرو مکتب پان ژرمانیسم است.

53