معنی هیکلی

هیکلی. [هََ / هَِ ک َ] (ص نسبی) منسوب به هیکل. || حمایلی.
- قرآن هیکلی، قرآنی خرد که توان آن را حمایل کرد. (یادداشت مؤلف).

خوش اندامی. [خوَش ْ / خُش ْ اَ] (حامص مرکب) تناسب قامت. خوش هیکلی. خوش اندازگی.

خوش قیافگی. [خوَش ْ / خُش ْ ف َ / ف ِ] (حامص مرکب) خوش منظری. خوش ترکیبی. خوش صورتی. خوش هیکلی.

درازهیکل. [دِ هََ / هَِ ک َ] (ص مرکب) آنکه هیکلی دراز دارد. (از یادداشت مرحوم دهخدا). بلندبالا. بلندقامت.

زمین هیکل. [زَ هََ / هَِ ک َ] (ص مرکب) درشت و بزرگ: زمین هیکلی، ابررفتاری، رعدآوازی، برق رفتاری. (سندبادنامه ص 251).

صخره گذار. [ص َ رَ / رِ گ ُ] (نف مرکب) سوراخ کننده ٔ صخره: صخره گذاری، صحرانوردی، کوه پیکری، زمین هیکلی [اسب]. (سندبادنامه ص 251).

سکوت نبوث. [] (اِخ) (سایبانهای دختران) یکی از بت های اهالی بابل که مهاجرین بابل که در سامره سکونت میورزیدند هیکلی برای او در سامره ساخته بودند. (قاموس کتاب مقدس).

تنومند

شیراندام

یغر

حالت و وضع خوش هیکل

زن قوی و هیکلی

جانوری افسانه‌ای و موهوم شبیه به انسان که هیکلی مهیب دارد،
(زیست‌شناسی) نوعی از بوزینه، میمون آدم‌نما،

(اِ.) موجودی افسانه ای که هیکلی درشت و ترسناک دارد، (ص.) بسیار بزرگ، بی شاخ و دم (عا.) شخص درشت اندام و بی ریخت. [خوانش: [ع.]]

جانوری افسانه ای شبیه به انسان که هیکلی ترسناک دارد، غول، (عا.) آدم بدهیبت و بدجنس، میمون آدم نما. [خوانش: (نَ یا نِ) [ع.] (اِ.)]

75