معنی همراه بودن

لغت نامه دهخدا

همراه بودن

همراه بودن. [هََ دَ] (مص مرکب) قرین بودن. پیوسته بودن دو یا چند چیز به هم. || گرفتار چیزی بودن چون رنج و درد.
- تا خون همراه بودن، کنایه از کمال عداوت و دشمنی است:
بی همنفسی در سفر عشق نبودم
تا خون همه جا همره من بخت زبون بود.
دانش (از آنندراج).
- تا قتل همراه بودن، تا خون همراه بودن. کنایه از کمال عداوت و دشمنی.در خصومت پای فشردن و دست بردار نبودن:
با محرمان عشق توام سینه صاف نیست
تا قتل همرهم چه نسیم و چه شانه را
کلیم (از آنندراج).
با ما به سیر باغ نیایند دوستان
نازم به خصم خویش که تا قتل همره است.
طاهر وحید (از تذکره ٔ نصرآبادی).