معنی نمدزین | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

نمدزین

نمدزین. [ن َ م َ] (اِ مرکب) نمدی که زیر زین بر پشت اسب نهند. (غیاث اللغات) (ازانجمن آرا) (جهانگیری). نمدی باشد که بر پشت اسب نهند و زین را بر بالای آن گذارند. (برهان قاطع). تکلتو. (از آنندراج) (برهان قاطع). آدرم. آدرمه. خوگیر. (غیاث اللغات) (آنندراج). یون. (لغتنامه ٔ اسدی) (صحاح الفرس). عرق گیر. خوی گیر: و از حدود وی [وخان] روی نمدزین و تیر وخی خیزد. (حدود العالم).
چراگاه رخش آمد و جای خواب
نمدزین بیفکند در پیش آب.
فردوسی.
ده وشش هزار استر بارکش
به مهد و نمدزین دوصد بار شش.
اسدی.
آهو خجل ز مرکب رهوارم
طاووس زشت پیش نمدزینم.
ناصرخسرو.
نمدزینم نگردد خشک از خون
تبرزینم تبرزین چون بود چون.
نظامی.
سُم بادپایان ز خون چون عقیق
شده تا نمدزین به خون در غریق.
نظامی.
نگشت در طلب زین مرا نمدزین خشک
ز بسکه خواهم هر ساعتی ز هر در زین.
کمال اسماعیل.
شه این جمله بشنید و چیزی نگفت
ببست اسب و سر بر نمدزین بخفت.
سعدی.
گفت ار به کرم معذور داری روا باشد که اسبم بی جو بود و نمدزین به گرو. (گلستان). || پارچه ٔ پشمین که به روی زین اندازند (؟). (ناظم الاطباء).