معنی نقاهت

نقاهت. [ن َ هََ] (از ع اِمص) برخاستن از بیماری. نقه. نقوه. (یادداشت مؤلف). نقاهت که معمولاً به معنی بیماری استعمال می شود در لغت به معنی فهمیدن است و مصدر فعل نقه به معنی بهبود توأم با ضعف «نقاهت » نیست بلکه «نقه » بر وزن «فرح » و «نقوه » بر وزن «سرور» است. (از نشریه ٔ دانشکده ٔ ادبیات تبریز). رجوع به نقه شود. || (اِمص) به شدگی از بیماری و ضعف و سستی و کسالت پس از برخاستن ازبیماری... (ناظم الاطباء). از بیماری برخاستگی. بهتری از بیماری. (یادداشت مؤلف). رجوع به نقاهه شود.

Convalescence

دوران پس از بیماری

اثری از ژان راسین

ژان راسین

اثری از ژان راسین

اثری از ژان راسین

بیمارخیزی، کسالت، ناخوشی، نقهی

(نَ هَ) [ع. نقاهه] (مص ل.) دوره ضعف بعد از بیماری.

حالت ضعف و ناتوانی پس از برخاستن از بیماری،

برخاستن از بیماری

درواخ خانه (اسم) جایی که ناقهان در آن استراحت کنند خسته خانه (معمول ترکیه) .

convalescenza

نَقاهَه، نقاهت، (غیر از معانی مصدری) حالت ضعف حاصله از بیماری بعد از قطع علائم مرض تا جبرانِ کامل و کسب قدرت قبل از بیماری،

نقاهت

نقاهت

556