معنی نقاره چی

نقاره چی. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ] (ص مرکب) چوبک زن. (یادداشت مؤلف). نقاره زن. نقارچی. نوازنده ٔ نقاره. رجوع به نقارچی شود.
- امثال:
نقاره چی کم بود یکی هم از میمند آوردند.

نقاره چی محله. [ن َ رَ م َ ح َل ْ ل َ] (اِخ) دهی است از دهستان ساسی کلام بخش مرکزی شهرستان بابل. در 7/5هزارگزی جنوب غربی بابل، در دشت معتدل هوای مرطوبی واقع است و 310 تن سکنه دارد. آبش از رود کلارود و چاه آرتزین تأمین می شود. محصولش برنج و غلات و پنبه و حبوبات و شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2).

نقاره زن. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ زَ] (نف مرکب) نقاره چی. نقارچی. که نقاره زند.

نقاره. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ] (از ع، اِ) نوبت و کوس. (آنندراج). نوبت و نوعی از طبل کوچک و کوس و کوست. (ناظم الاطباء). تبیره. (یادداشت مؤلف). نوعی طبل کوچک دوتائی. دو طبل کوچک متصل بهم، یکی بزرگتر و صدایش بم تر است، و یکی کوچکتر با صدای زیرتر. آلت نواختن، نقاره دو عدد چوب است به نام چوب نقاره و با دو دست نواخته می شود. گاهی یک دست در بم و دست دیگر در زیر کار می کند و گاه هر دو چوب به بم یا به زیر می خورد. کاسه ٔ نقاره از مس است و پوست آن از پوست گاو که کلفت تر است تهیه می شود. (فرهنگ فارسی معین. از سرگذشت موسیقی ایران خالدی ج 1 ص 208).
- نقاره ٔ آفتاب زرد، نوبتی که وقت شام بر در ملوک زنند. (آنندراج):
درآخر عمر عیش پیران
نقاره ٔ آفتاب زرد است.
ایما (از آنندراج).
- امثال:
این آش و این نقاره.
|| در موسیقی، در قسمت فوقانی از دو جزء شکم تار است که بر بالای کاسه و زیر دسته جای دارد. (یادداشت مؤلف).

نقاره زدن. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ زَ دَ] (مص مرکب) نقاره نواختن. طبل زدن.

نوازنده ی نقاره

کاسه گر کاسه نواز پستانواز (صفت اسم) نوازنده نقاره کسی که در نقاره خانه بنواختن اشتغال دارد، عضو دسته نوازندگانی که سابقا هنگام طلوع و غروب آفتاب (مخصوصا) در نقاره خانه پایتخت و شهرهای بزرگ نوازندگی میکردند.

عمل و شغل نقاره چی.

(صفت) نقاره چی

(مصدر) نقاره زدن.

نقاره را بصدا در آوردن نقاره نواختن.

(~.) [ع - تر.] (ص مر.) نوازنده نقاره.

کسی که در نقاره‌خانه نقاره می‌نوازد، نقاره‌زن،

نوبتی

نقاره چی

369