معنی نقاره

نقاره. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ] (از ع، اِ) نوبت و کوس. (آنندراج). نوبت و نوعی از طبل کوچک و کوس و کوست. (ناظم الاطباء). تبیره. (یادداشت مؤلف). نوعی طبل کوچک دوتائی. دو طبل کوچک متصل بهم، یکی بزرگتر و صدایش بم تر است، و یکی کوچکتر با صدای زیرتر. آلت نواختن، نقاره دو عدد چوب است به نام چوب نقاره و با دو دست نواخته می شود. گاهی یک دست در بم و دست دیگر در زیر کار می کند و گاه هر دو چوب به بم یا به زیر می خورد. کاسه ٔ نقاره از مس است و پوست آن از پوست گاو که کلفت تر است تهیه می شود. (فرهنگ فارسی معین. از سرگذشت موسیقی ایران خالدی ج 1 ص 208).
- نقاره ٔ آفتاب زرد، نوبتی که وقت شام بر در ملوک زنند. (آنندراج):
درآخر عمر عیش پیران
نقاره ٔ آفتاب زرد است.
ایما (از آنندراج).
- امثال:
این آش و این نقاره.
|| در موسیقی، در قسمت فوقانی از دو جزء شکم تار است که بر بالای کاسه و زیر دسته جای دارد. (یادداشت مؤلف).

نقاره زن. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ زَ] (نف مرکب) نقاره چی. نقارچی. که نقاره زند.

نقاره چی. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ] (ص مرکب) چوبک زن. (یادداشت مؤلف). نقاره زن. نقارچی. نوازنده ٔ نقاره. رجوع به نقارچی شود.
- امثال:
نقاره چی کم بود یکی هم از میمند آوردند.

نقاره زدن. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ زَ دَ] (مص مرکب) نقاره نواختن. طبل زدن.

نقاره خانه. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ ن َ / ن ِ] (اِ مرکب) نقارخانه.جائی که در آن نقاره زنند. رجوع به نقارخانه شود.
- امثال:
شتر نقاره خانه است، نظیر: بیدی نیست که ازاین بادها بلرزد، گوشش از این حرفها پر است، پروائی ندارد.

نقاره کوفتن. [ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ ت َ] (مص مرکب) نقاره زدن. نقاره نواختن. نوبت زدن.
- نقاره ٔ بی باکی کوفتن، بر طبل بی عاری زدن:
ای کوفته نقاره ٔ بی باکی
فربه شده به جسم و به جان لاغر.
ناصرخسرو.

نوعی طبل که با دو چوب باریک نواخته می‌شود،

نوعی طبل دوتایی

دهل، طبل، کوس

نوعی طبل کوچک دوتائی

(مصدر) نقاره زدن.

کاسه گر کاسه نواز پستانواز (صفت اسم) نوازنده نقاره کسی که در نقاره خانه بنواختن اشتغال دارد، عضو دسته نوازندگانی که سابقا هنگام طلوع و غروب آفتاب (مخصوصا) در نقاره خانه پایتخت و شهرهای بزرگ نوازندگی میکردند.

نقاره را بصدا در آوردن نقاره نواختن.

کاسه گاه تبیره خانه (اسم) محلی واقع در بلندی که از آن هر صبح (قبل از طلوع آفتاب) و هر شام (بعد از غروب خورشید) دهل و کوس و کرنا و نقاره وغیره نوازند. در این مورد دیولافوا نوشته است: نقاره چیان با آن کرناهای بلند قبل از طلوع آفتاب و بعد از غروب آن در بالای عمارت خانه برسم نیاکان باستانی خود بافتاب که بزرگترین نماینده قوای زنده طبیعت استسلام میدهند. از قدیم در پایتخت و شهرهای بزرگ ایران نقاره خانه وجود داشته و تا چندی پیش هنگام غروب در نقاره خانه (سر درباغ ملی تهران) نیز نقاره میزدند.

(صفت) نقاره چی

نوازنده ی نقاره

نقاره چی

(نَ رِ) [ع.نقاره] (اِ.) نوعی طبل کوچک دوتایی که با دو چوب باریک نواخته می شود.

طبول، مغلاه

356