معنی نفحات

نفحات. [ن َ ف َ] (ع اِ) بوهای خوش. (غیاث اللغات) (آنندراج). ج ِ نَفحَه. رجوع به نفحه شود:
ز بنفشه زار زلفش نفحات عید الا
سوی فخر دین و دولت شه دادگر نیاید.
خاقانی.
گوش هش دارید این اوقات را
درربائید اینچنین نفحات را.
مولوی.
نفحات صبح دانی به چه روی دوست دارم
که بروی دوست ماند که برافکند نقابی.
سعدی.
تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار.
حافظ.

احمد. [اَ م َ] (اِخ) خراسانی. رجوع به نفحات الانس جامی ص 147 شود.

علی. [ع َ] (اِخ) ابن شلویه. وی ازمشایخ متصوفه بود و بیشتر در کوهها و صحراها می گشت و شیخ ابوعبداﷲ خفیف درباره ٔ او حکایتهائی دارد که در نفحات الانس آمده است. (از نفحات الانس جامی ص 244).

حافظ. [ف ِ] (اِخ) بهاءالدین (شیخ...). رجوع به بهاءالدین حافظ و نفحات الانس ص 291 به بعد شود.

(نَ فَ) [ع.] (اِ.) بوی های خوش.

(نَ حِ) [ع. نفحه] (اِ.) یک بار وزیدن باد. ج. نفحات.

نفحه

بوهای خوش

نفحات

نفحات الانس

بهارستان، خردنامه اسکندری، سلامان و آبسال، لیلی و مجنون، نفحات الانس، هفت اورنگ

بوی هها

بوهای خوش

نَفَحات، نسیم های خوش، بوهای خوش، عطایا (مفرد: نَغحَه)،

نَفَحات حُبّ، نَفَحات قُدس، نَفَحات وَحی، کل تشبیهات ادبی است و به معنای روائح خوش محبت و نسمات قدس الهی و نسائم وحی می باشد، (برای درک معانی دقیق تر این قبیل اصطلاحات بهتر است به ترجمه های مبارک مراجعه نمود)،

539