معنی نسیان
لغت نامه دهخدا
نسیان. [ن َ س َ] (ع اِ) تثنیه ٔ نسا است. (منتهی الارب). رجوع به نسا شود.
نسیان. [ن َس ْ / ن ِس ْ] (اِ) مخالفت. خلاف کردن. (برهان قاطع) (آنندراج). مخالفت. (صحاح الفرس). || (ص) مخالف. (حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی) (اوبهی):
من آنگاه سوگند نسیان خورم
کز این شهر من رخت برتر برم.
بوشکور.
نسیان. [ن ِس ْ] (ع اِمص) فراموشی. (منتهی الارب) (آنندراج) (دهار) (غیاث اللغات). فرامشت کاری. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی). وهل. (منتهی الارب). مقابل حفظو ذکر و یاد. فروشدن از خاطر. فرامشتی:
تو را نفس کلی چو بشناسی او را
نگه دارد از جهل و نسیان و عصیان.
ناصرخسرو.
گنه به نسیان آرند بندگان عزیز
من ار گناه نیارم بود ز نسیانم.
سوزنی.
چون کریمان کز عطای داده نسیانشان بود
عفو حق را از خطای خلق نسیان دیده اند.
خاقانی.
بسپرده شدم به پای اعدا
مسپار مرا به دست نسیان.
خاقانی.
لا واﷲ و بحق کعبه و روان رکن الدوله که به نسیان آن مساعی... همداستان نباشم. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 7).
چون که پرّش سوخت توبه می کند
آز و نسیانش بر آتش می زند.
مولوی.
گنهکار را عذر نسیان بنه.
سعدی.
|| (مص) فراموش کردن. (ترجمان علامه ٔ جرجانی ص 99) (آنندراج) (زوزنی) (غیاث اللغات) (منتهی الارب). نِسْی. نسایه. نسوه. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد). از یاد کردن. از یاد بردن. || گذاشتن و ماندن چیزی را. (از منتهی الارب). ترک. (یادداشت مؤلف).
نسیان. [ن َس ْ] (ع ص) آن که فراموشی بر وی غالب باشد. (منتهی الارب) (از آنندراج) (غیاث اللغات). فراموشکار.
نسیان کار
نسیان کار. [ن ِس ْ] (ص مرکب) فراموش کار.
چاه نسیان
چاه نسیان. [هَِ ن ِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) چاه خراب و بی آب. (آنندراج) (غیاث). چاه خموشان. (آنندراج). چاه فراموشان. (آنندراج):
از مروت نیست تا لب تشنگان را سوختن
آخر آن چاه زنخدان چاه نسیان میشود.
صائب (از آنندراج).
فارسی به انگلیسی
Amnesia, Oblivion
فارسی به عربی
خطا، نسیان
عربی به فارسی
ضعف حافظه بعلت ضعف یا بیماری مغزی , فراموشی , نسیان , از خاطر زدایی , گمنامی
فرهنگ معین
(نِ) [ع.] (اِمص.) فراموشی.
فرهنگ عمید
فراموش کردن، فراموشی،
حل جدول
فراموشی
مترادف و متضاد زبان فارسی
ذهول، فراموشی،
(متضاد) یاد
فرهنگ فارسی آزاد
نِسیان، فراموشی (به «نَسی، نِسیان...» نیز مراجعه شود)،
معادل ابجد
171