معنی ناسی

ناسی. (اِخ) لقب قلمس است چون ماهها را فراموش می کرد. (از الانساب سمعانی).

ناسی ٔ. [س ِءْ] (ع ص) اسم فاعل است از نساء. (معجم متن اللغه). رجوع به نساء شود. || فربه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). فربه از انسان و حیوان. (اقرب الموارد) (المنجد). مقابل لاغر و نحیف. ج، نَسَاءَه.

ناسی. (ع ص) فراموش کننده. (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (غیاث اللغات). فراموشکار. که فراموش می کند. که نسیان دارد. || آنکه در قوم شمارش نکنند و بسیار فراموش کند. نسی. (از منتهی الارب). || آنکه درنگی می کنند و اهمال می کند در حج خانه ٔ خدا. (ناظم الاطباء).

ناسی شدن. [ش ُ دَ] (مص مرکب) فراموش شدن. (ناظم الاطباء). || فراموشکار شدن:
گرچه خفته گشت و ناسی شد ز پیش
کی گذارندش در آن نسیان خویش.
مولوی.

نساءه. [ن َ س َ ءَ] (ع ص، اِ) ج ِ ناسی ٔ. رجوع به ناسی ٔ شود.

ناس. [سِن ْ] (ع ص) رجوع به ناسی شود.

ناسیه. [ی َ] (ع ص، اِ) تأنیث ناسی. رجوع به ناسی شود. || نخستین ساعات شب. || شب عبادت و ریاضت. || آنکه در شب جهت عبادت و پرستش برخیزد و شب زنده داری می کند. (ناظم الاطباء).

فراموش‌کننده، فراموش‌کار،

فراموش کننده، فراموشکار

(اسم) مونث ناسی زن فراموشکار.

فراموشکار

ناسی، ذاهل

آنکه از یاد برد، ناسی

ناسِی، فراموش کننده، فراموش کار، از یاد برنده،

ذاهل، ناسی

121