معنی ناسره

ناسره. [س َ رَ / رِ] (ص مرکب) غیرخالص. درم و دینار که عیبی درآن باشد. (آنندراج). پول قلب و پول نارایج و ناتمام عیار. (ناظم الاطباء). مغشوش. (منتهی الارب). قلب. ناروا. بدل. نبهره. ماخ. بهرج. پایه. زیف: صراف بدیع عقل دراهم ناسره برنگیرد. (کلیله و دمنه).
بس دوزخی است خصمش از آن سرخ رو شده ست
کآتش بزر ناسره گونا برافکند.
خاقانی.
کآنهمه ناموس و نام چون درم ناسره
روی طلاکرده داشت هیچ نبودش عیار.
سعدی.
یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود.
حافظ.
- فعل ناسره، عمل نادرست، ناصواب، مقابل عمل خالص:
گیرم کز زرق رسیدی برزق
نایدت از ناسره افعال عار.
ناصرخسرو.
|| مجازاً، به معنی سخن بد. (آنندراج). || هر چیزی که به اشکال سرانجامد. (ناظم الاطباء).

ناسره. [س َ رَ] (از ع، اِ) مأخوذ از ناشره تازی، به معنی کشت زار. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس).

Fake, Mongrel

دغا

زیف

دغا، زیف

پول ناخالص

پول ناخالص

دغا

ماخ

ماخ

منقد

ناخالص، معیوب، پول تقلبی، زر ناخالص. [خوانش: (سَ رِ) (ص.)]

غیر خالص،
کلام نازیبا و نارسا،
[قدیمی] زر قلب، پول معیوب،

آمیخته، شهروا، غش‌دار، غشی، قلب، ناخالص،
(متضاد) سره

غیر خالص

316