معنی میله بتون

آرماتور

آرماتور

ارماتور

بتون آرمه

بتون. [ب ِ ت ُ] (فرانسوی، اِ) بتن. از مصالح بنائی جدید. مخلوطی از سنگ شکسته و ماسه و سیمان در بنائی برای پی ریزی یا ساختن پایه های عمارات. (فرهنگ فارسی معین).
- بتون آرمه، بتن مسلح. آن بتون که در آن میله های آهن بکار رود.
- بتون ریزی، عمل ریختن ترکیب مصالح اولیه ٔ بتون که سیمان و ریگ و آب باشد برای ساختمان کردن. و رجوع به بتن و بتن ریزی شود.

بتون. [ب ِ] (اِخ) نام شهری در ایالت پادو کاله فرانسه. (از لاروس).

میله. [ل َه ْ] (ع اِ) دشت و بیابان. (منتهی الارب، ماده ٔ ول هَ) (ناظم الاطباء). || زمین بی گیاه. (ناظم الاطباء).

میله. [ل َ] (اِخ) ظاهراً شهری بوده است این سوی جیحون در شمال افغانستان کنونی:
ز بیم تیغ تو تا چین ز ترکان ره تهی گردد
اگر زین سوی جیحون گردبادی خیزداز میله.
فرخی.
بگتگین حاجب ساخته با مردم تمام دم ایشان گرفت از پیش وی به اندخود و میله درآمدند و بگتگین بتفت می راند به حدود شبورقان بدیشان رسید. (تاریخ بیهقی چ مشهد ص 566).

میله. [ل َ] (اِخ) دهی است از دهستان دشت سربخش مرکزی شهرستان آمل، واقع در 10/5هزارگزی خاوری آمل با 480 تن سکنه. آب آن از رودخانه ٔ کاری هراز و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3).

فرانسوی شفته ساروگ (ساروج) (اسم) مخلوطی از سنگ شکسته و ماسه و سیمان در بنایی برای پی ریزی یا ساختن پایه های عمارات بکار رود. یا بتون آرمه. بتون مسلح بتونی که در آن میله های آهنی گذارند تا استواری و مقاومت آن بیشتر گردد

(~. مِ) (اِمر.) بتون مسلح، بتونی که در آن میله های آهنی گذارند تا استواری و مقاومت آن بیشتر گردد.

(بِ تُ) [فر.] (اِ.) از مصالح ساختمانی است که از شن و ماسه و سیمان و آب با اندازه های مختلف ساخته شود.

مخلوطی از سنگ خردشده، ماسه، و سیمان که در بنّایی برای پی‌ریزی یا ساختن پایه‌های پل‌ها و ساختمان‌ها به کار می‌رود و پس از خشک شدن مانند سنگ سفت و سخت می‌شود،

مخلوط شن و ماسه و سیمان‌و آب

خرسانه

543