معنی مهند

مهند. [م ُ هََ ن ْ ن َ] (ع ص) شمشیر که از آهن هندی زده باشند. (منتهی الارب). هندوانی. شمشیر هندی:
چون علوی و حسینی است ستوده
دو طرف او چنان دو حد مهند.
منوچهری.
حاجب بارت سپهداری که در میدان چرخ
حزم را پیوسته با تیغ مهند میرود.
انوری (دیوان چ نفیسی ص 101).

تیغ مهند. [غ ِ م ُ هََ ن ْ ن َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) تیغ هندی:
زبانت از سخن عدل وجود خالی نیست
بلی ز تیغ مهند گهر جدا نبود.
جمال الدین سلمان (از آنندراج).
رجوع به تیغ هندی شود.

(صفت) شمشیر هندی: چون علوی و حسینی است ستوده است دو طرف او دو حد مهند. (منوچهری)

تیغ هندی

مهند (صفت) آنکه یا آنچه اهمیت داردارجمند با ارزش مقابل بی اهمیت.

(مُ هَ نَّ) [ع.] (اِ.) شمشیری که از فولاد هندی ساخته شده باشد.

مُهَنَّد، (اسم مفعول تَهنِید) بانگ برآورده، کوتاهی و قصور کرده، دشنام شنیده، تیز شده (شمشیر)، ملاطفت دیده، ایضا: شمشیر ساخته شده از فولاد ناب هند،

شمشیر هندی،

شمشیر هندی

مهند

مهند

Eventful, Key, Significant, Staple, Weighty

Vitals

Signify

محمدراسخ مهند

99