معنی مناعت | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

مناعت

مناعت. [م َ ع َ] (ع اِمص) عزت و عزت نفس و متانت. (ناظم الاطباء). عزت نفس داشتن. علو طبع. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مناعه. رجوع به مناعه شود. || بزرگ منشی. (ناظم الاطباء):
چونکه به من بنگری ز کبر و مناعت
من چه کنم گر ترا ضیاع و عقار است.
ناصرخسرو.
|| استوار شدن جای. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). استحکام. استواری: به وثوق حصانت قلاع و مناعت بقاع خویش جواب ابوعلی بازدادند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 338). به وثوق مناعت قلعه و حصانت حصن... عزم مصمم کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ایضاً ص 417). با حصانت معاقل و مناعت منازل آن از کنار آب بصره تا سواحل هند... منتظم شد. (المعجم چ دانشگاه ص 18). رجوع به مناعه شود.

فرهنگ فارسی هوشیار

مناعت

‎ (مصدر) قوی و استوار شدن محکم بودن، بلند نظر بودن طبع عالی داشتن، (اسم) استواری: } و سایر جزایر دریا بار با حصانت معاقل و مناعت منازل آن از کنار آب بصره تا سواحل هند . . . منتظم شد. { (المعجم. چا. دانشگاه . 18)، بلند نظری بزرگ منشی.

پر مناعت

خویشتندار (صفت) که عزت نفس بسیار دارد.