معنی مساح | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

مساح

مساح. [م َ حِن ْ](ع اِ) مساحی. ج ِ مسحاه.(اقرب الموارد). رجوع به مسحاه شود.

مساح. [م َس ْ سا](ع ص) صیغه ٔ مبالغه است مصدر مسح را.(اقرب الموارد). رجوع به مسح شود. || زمین پیمای.(دهار)(مهذب الاسماء). بسیار پیمایش کننده ٔ زمین.(غیاث). آنکه زمین را مساحی کند. ج، مساحون.(اقرب الموارد). پیماینده. مساحتگر. پیمایشگر. مهندس. کیّال:
کبک دری گر نشد مهندس و مسّاح
این همه آمد شدنش چیست بر آورد.
منوچهری.
چو مسّاحی که پیماید زمین را
بپیمودم به پای او مراحل.
منوچهری.
زهی هوا را طوّاف و چرخ را مسّاح
که جسم تو ز بخارست و پر تو ز ریاح.
مسعودسعد.
عمران گفت... تو به دو مسّاح و زمین پیمای بر من حکم میکنی.(تاریخ قم ص 106). بعد از عرض به خدمت اقدس یا وزیر دیوان اعلی، مقرر می گردد که وزراء و عمال به اتفاق ریّاع و مسّاح ومحرران صاحب وقوف به محال مزبوره رفته...(تذکره الملوک چ دبیرسیاقی ص 45 و 46). || پلاس فروش.(دهار). رجوع به مِسح شود.

خواجه ٔ مساح

خواجه ٔ مساح. [خوا / خا ج َ / ج ِ ی ِ م َس ْ سا] (اِخ) اشاره بحضرت رسالت (ص) است چه مساح بمعنی کثیرالخیر باشد. (شرفنامه ٔ منیری) (ناظم الاطباء) (برهان قاطع).