معنی مروه

این واژه بدینگونه آمده در یک فرهنگ فارسی و آن را بر گرفته از مروح تازی دانسته این واژه پارسی است و چنان که در آنندراج آمده: مروه خو انده می شود و هم پیوند است با واژه ی مرو در پارسی پهلوی که به گیاه خوشبو گفته می شود مروه گیاهی است خوشبوی و شاید همان گیاهی که در گویش تهرانی و گویش اراکی: مرزه خوانده می شود. (اسم) سخت خوشبوی ومعطر کننده.

مروه مروت در فارسی مردمی مردانگی

مروه. [م ُ رَوْ وَه](از ع، ص)به معنی مروح است که سخت خوشبوی و معطر کننده باشد واین در اصل مروح بوده فارسیان بجهت استقامت قافیه حاء حطی را به هاء هوز بدل کرده اند همچنانکه در «قفص »صاد به سین بی نقطه(= قفس) بدل شده است.(برهان).

نقطه پایان عمل سعی

هروله ، تقصیر ، سعی بین صفا و مروه

مسعی

مسعی

هروله

مسعی

مروه

مروه, ثور, صفا

مَروَه، «مَروَه» و «صَفا» نام دو صخره یا دو کوه کوچک در نزدیکی مکه است که حجّاج فاصله آن دو را هفت بار طی می کنند (به ذیل کلمه سَعی نیز مراجعه شود)،

مروه

مروه الصابونی

مروه، خارا گوش، شتارو

251