معنی محیی

محیی. [م َح ْ یا] (ع اِ) زندگی. حیات. مقابل ممات و مرگ و موت. (یادداشت مرحوم دهخدا).

محیی. [مُح ْ] (ع ص) زنده کننده. حیات بخش. مقابل ممیت. احیأکننده: خلف شایسته باشد و محیی ذکر و مبقی نام. (سندبادنامه ص 146). || (اِخ) نامی از نامهای خدای تعالی. (مهذب الاسماء).

محیی. [م ُ ح َی ْ یی] (ع ص) زنده کننده. || تحیت گوینده. || گوینده ٔ «حیاک اﷲ» به کسی. (از ناظم الاطباء).

محیی الدین. [مُح ْ یِدْ دی] (اِخ) اخلاطی. رجوع به اخلاطی شود.

محیی الدین. [مُح ْ یِدْ دی] (اِخ) لقب محمدبن سلیمان کافیجی است.

محیی الدین. [مُح ْ یِدْ دی] (اِخ) لقب عبدالقادر محمدبن نصراﷲبن ابی الوفاست.

پسرانه، زنده کننده، احیاکننده، از نامهای خداوند

احیا کننده

مُحَیِّی، (اسم فاعل حَیّا، یُحَیِیّ، تَحِیَّه است) تَحِیَّت فرستنده یا گوینده، اِحیاء کننده، زنده کننده، ابقاء کننده،

مُحَیّی، (اسم مفعول) مورد تحیت واقع شده، احیاء شده، زنده شده، ابقاء گردیده، به تَمَلُّک درآمده،

مُحِیی، اِحیاء کننده، زنده کننده،

(مُ) [ع.] (اِفا.) احیاءکننده، زنده کننده.

احیاکننده، زنده‌کننده،
از نام‌های خداوند،

زنده کننده

صفت زنده‌کننده، احیاگر، احیاء‌کننده،
(متضاد) ممیت

68