معنی لوز | جدول یاب

فرهنگ معین

لوز

(~.) (اِ.) = لوزه: قسمی شیرینی که خود ا نواع مختلف دارد: لوز بادام، لوز شیرازی، لوز عسل، لوز نارگیل.

(~.) (ص. اِ.) امرد، تاز.

(~.) (اِ.) موش.

(~.) (اِ.) چسب.

(لُ یا لَ) (اِ.) بادام.

فرهنگ فارسی هوشیار

لوز

پناهگاه

لغت نامه دهخدا

لوز

لوز. (اِخ) نام کرسی بخش پیرینه ٔ سفلی از ولایت آرژله گازست به فرانسه، کنار خلیج پو. دارای 1292 تن سکنه.

لوز.[ل َ] (ع اِ) پناهگاه. ج، الواز. (مهذب الاسماء).

لوز. [ل َ] (ع مص) پناه گرفتن به چیزی. || خوردن چیزی را. || رهائی یافتن. یقال: مایلوز منه، رهائی نخواهد یافت از وی. (منتهی الارب).

لوز. [ل َ / لُو] (اِ) بادام. (دهار) (منتهی الارب). معرب از فارسی. (جمهره ٔ ابن درید از سیوطی در المزهر):
خرما و ترنج و بهی و لوز بسی هست
این سبز درختان نه همه بید و چنار است.
ناصرخسرو.
بنگر این هر سه ز خامی رسته را
جوز را و لوز را و پسته را.
مولوی.
تین انجیر و عنب انگور و بادام است لوز
جوز باشد گردکان، بسر و رطب خرمای تر.
بسحاق اطعمه.
ابوریحان در صیدنه آرد: لوز، ابوعمرو گوید: بادام را قمروس گویند و به رومی میعه لش خوانند. بادام تلخ را به سریانی لوز اومری را گویند معروف و چنین گویند که اگر سرشاخهای بادام شیرین ببرند و روغن بمالند بادام او تلخ شود، به سبب آنکه روغن مسامات او را ببندد و حرارتی که در او باشد محتقن شود و مزه ٔ او را تلخ گرداند. «زه » گوید در موضعی از بوستانهای اردستان بادامی است که هر یک از او بشبه خریطه ای باشد و در آن خریطه نه مغز باشد. سر او را بشکافند، چنانکه سر خریطه را و مغز او را بیرون کنند. «ص اونی » گوید: بادام تلخ گرم و خشک است در درجه ٔ دوم زداینده است، سدها بگشاید و درد تاسه را مفید بود ریگ گرده و مثانه بریزاند و اگر پیش از شراب از آن بخورند منع مستی کند بادام تلخ در گشادن سدها و زدودن اعضا قویتر باشد و هر دو نوع را چون بر بدن طلا کنند، کلف را ببرد و در دفع اخلاط غلیظ لزج که در سینه باشد طبیعت را یاری دهد. بادام شیرین گرم و خشک است در اول. || قسمی شیرینی. مخفف لوزینه. || موش. (حاشیه ٔ لغت نامه ٔ اسدی نخجوانی):
چون برون جست لوز از سوراخ
شد سموره به نزد او گستاخ.
عنصری.
|| اَمرد. (حاشیه ٔ لغت نامه ٔ اسدی نخجوانی):
لوزی که بود خرد، بود گوشت بگیرد
چون ریش درآورد فروکاهد پالان.
طیان.
|| در اصطلاح بنایان، چسب: این خاک لوز دارد؛ چسبناک است.

لوز. [ل َ وِ] (ع ص) اِنّه لَعَوِزٌ لَوِزٌ؛ یعنی او محتاج است. از اتباع است. (منتهی الارب).

لوز. [ل َ] (اِخ) (بادام) یکی اسم اصلی و اولی بیت ایل است (سفر پیدایش 28:19 و 35:6 و 48:3) (یوشع 16:2) و از این آیه معلوم میشود که لوز در جوار بیت ایل بوده است (یوشع 18:13؛ داود 1:22). رجوع به بیت ایل شود. دوم اسم شهری است در اراضی حتیان که یکی از اهل لوز قدیم که با قوم خود هلاک نشده بود آن را بنا کرد (داود 1:23-26) و این همان لویزه ٔ حالیه است که به مسافت 4 میل به شمال غربی بانیاس واقع است. (قاموس کتاب مقدس).