معنی لهیب و شعله آتش

آلاو

شعله

آلاو

افرازه

لهیب

الوا

لهب

شرر

الاو، زبانه، گر

نایره

آلاو

نایره

لهیب

الاو

لهیب

لهیب، آفرازه، الو، زبانه

لهیب. [ل َ] (ع اِ) گرمی آتش یا شعله ٔ آن خالص از دود. (منتهی الارب). زبانه ٔ آتش. (مهذب الاسماء).گرازه ٔ آتش (در تداول مردم قزوین). آتش شعله زن. (غیاث). زبانه زدن آتش. افروختن آتش. لَهب:
خاطر از آب خضر و آتش موسی است زآنک
هم ز آب الطاف و هم ز آتش لهیبش یافتم.
خاقانی.
بر امید آتش موسی بخت
کز لهیبش سبز و تر گردد درخت.
مولوی.
و در هیچ بقعت روشنی و احراق و لهیب او [آتش] تغییر و تبدیل نپذیرد. (تاریخ بیهقی چ تهران ص 33). || سوز. سوزش. التهاب: و قد یوضع [ضمادالبنفسج] علی فم المعده اذا کان فیه لهیب. (ابن البیطار).

لهیب. [ل َ] (اِخ) جایگاهی است در شعر افوه الاودی:
و جرّد جمعها بیض ٌ خفاف
علی جنبی بضارع فاللهیب.
(از معجم البلدان).

(لَ) [ع.] (اِ.) شعله و زبانه آتش.

لَهِیب، غیر از معانی مصدری مانند لَهب، شعله آتش، حرارت آتش،

زبانه، شراره، شرار، شرر، شعله، لهب

1159