معنی لبیب | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

لبیب

لبیب. [ل َ] (ع ص) خردمند. ج، اَلِبّاء. (منتهی الارب). عاقل. بخرد. دانا:
ستمگران را چون جایگه چنین باشد
ستمگری نکند مردم لبیب و فهیم.
سوزنی.
لب شیرین لبان را خصلتی هست
که غارت میکند لب لبیبان.
سعدی.
گر نخواهی نکس پیش این طبیب
بر زمین زن زود سر را ای لبیب.
مولوی.
وای از آن پیران طفل ناادیب
گشته از قوت بلای هر لبیب.
مولوی.
- ادیب لبیب، ادیب بخرد و دانا.
|| لازم گیرنده کاری را. (منتهی الارب). || مرد محرم. قاله ابن درید و انشد:
فقلت لها غنی الیک فاننی
حرام و انی بعد ذاک لبیب.
ای مُلب ٌ. (منتهی الارب).

لبیب. [ل َ] (اِخ) (الشیخ) عبداﷲ الملقب باللبیب بن العلامه عبدالحکیم بن شمس الدین السیالکوتی الهندی. او را حاشیتی است بر تلویح سعدالدین تفتازانی. (معجم المطبوعات ج 2 ص 1587).

حسین لبیب

حسین لبیب. [ح ُ س َ ل َ] (اِخ) ابن محمد اسکداری رومی متخلص به لبیب قاضی اناطول و درگذشته ٔ 1181 هَ. ق. است و دیوان شعر دارد. (هدیه العارفین ج 1 ص 327).

حسین لبیب. [ح ُ س َ ل َ] (اِخ) او راست: «جغرافیای تجارتی » قاهره 1908 م. (معجم المؤلفین از فهرست دارالکتب).