معنی قیافه

قیافه. [ف َ] (ع اِمص) قیافه. تتبعاثر. (اقرب الموارد). پی جویی. رجوع به قیافه شناسی شود. || (اِ) مجموعه ٔ اندام و هیکل شخص. || چهره. سیما. صورت. (فرهنگ فارسی معین).
- بدقیافه، بدگل. بدصورت. زشت.
- خوش قیافه، خوشگل. خوش صورت. قشنگ. خوش هیأت. خوش هیکل.
|| حالت چهره که تحت تأثیر عوامل خارجی و انفعالات روحی و وضع مزاجی است: از قیافه اش پیدا بود آدم بدی است، اما مؤدب حرف میزد. (فرهنگ فارسی معین از چشمهایش بزرگ علوی ص 176). رجوع به قیافه شناسی شود.

قیافه گرفتن. [ف َ /ف ِ گ ِ رِ ت َ] (مص مرکب) خود را گرفتن. ژست گرفتن. (فرهنگ فارسی معین): تو نمیدانی چطور قیافه بگیری.

قیافه شناس. [ف َ / ف ِ ش ِ] (نف مرکب) آنکه از ظواهر به بواطن پی برد. آنکه از صورت به سیرت راه یابد. رجوع به قیافه شناسی شود.

Countenance, Expression, Face, Figure, Front, Lineament, Look, Mien, Person, Physiognomy, Semblance, Visage

fizyonomi

(اِمص.) اثرشناسی، (اِ.) شکل، صورت، اندام شخص. [خوانش: (فِ) [ع. قیافه]]

صورت، هیکل، و اندام شخص،

ریخت

شمایل

شکل، ریخت

چهره، ریخت، رخسار

چهره

مجموعه اندام و هیکل شخص، چهره، سیما

بد گل هودر (صفت) آنکه دارای قیافه ای زشت باشد بد صورت بد گل کریه المنظر.

چهره، رخ، رخسار، رو، سیما، صورت، لقا، وجنه، هیئت، ژست

بادره، بصر، خزره، مظهر، نظره، هیئه

Aussehen, Blick (m), Blicken, Gucken, Schauen, Sehen

196