معنی قومس | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

قومس

قومس. [م ِ] (اِخ) اقلیمی است در اندلس از نواحی قبره. (از معجم البلدان) (منتهی الارب).

قومس. [م ِ] (اِخ) ناحیه ای است بزرگ و در اقلیم رابع قرار دارد، طول آن 77 درجه و ربع و عرض آن 36 درجه و خمس و سی دقیقه میباشد. قومس معرب کومس است و سرزمینی است پهناور و مشتمل بر شهرها و ده ها و کشتزارها که در دامنه ٔ کوهستان طبرستان قرار دارد و شهر مشهور آن دامغان است که در میان ری و نیشابور واقع شده و از شهرهای مشهور آن بسطام و بیار است. گروهی سمنان را نیز از قومس شمارند و برخی آن را جزو ری دانند. (از معجم البلدان). موضعی است در مازندران. رابینو گوید: مازندران که سابقاً طبرستان نام داشته قسمتی از ایالت قدیمی فرشوداگربشمار میرفته و این ایالت هم شامل آذربایجان، آهار، طبرستان، گیلان، دیلم، ری، قومس، دامغان و گرگان بوده است. (ترجمه ٔ مازندران و استرآباد رابینو ص 17).

قومس. [ق َ م َ] (ع اِ) مهتر و امیر قوم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (المعرب جوالیقی ص 258). ابن درید گوید این کلمه رومی است. رجوع به قُمَّس شود. || میانه ٔ دریا و معظم آن. (منتهی الارب). معظم ماء البحر. ج، قوامس. (اقرب الموارد).

کومس

کومس. [ک َ م ِ] (اِخ) قومس. (انساب سمعانی). رجوع به قومس و کومش شود.

فرمس

فرمس. [ف َ م ُ] (اِخ) به زبان فرس قدیم نام شهر دامغان است. (برهان). مصحف قومس است. (یادداشت به خط مؤلف). مصحف قومس و قومس معرب کومش است. (از حاشیه ٔ برهان چ معین). رجوع به کومش و قومس شود.

حرحانی

حرحانی. [] (ص نسبی) منسوب به حرحان از قرای قومس. (سمعانی).

حرحان

حرحان. [] (اِخ) از قرای قومس و عده ای بدانجا منسوبند. (سمعانی).

کلب

کلب. [ک َ] (اِخ) نام موضعی است میان قومس و ری. (منتهی الارب).