معنی قورت

قورت. [ق ُ] (ترکی، اِ) جرعه. (سنگلاخ). غورت. جرعه ٔ نوشیدنی.
- قورت دادن، فروبردن لقمه یا جرعه از گلو و با لفظ دادن استعمال میشود و با لفظ انداختن بمعنی لاف زدن است. (فرهنگ نظام).
- قورت مال، لاف زن. (فرهنگ نظام).
- امثال:
دو قورت و نیم بالا دارد یا باقی دارد یا دو قورت و نیمش باقی ه، بکسی که با تمتعی فراوان از کسی یا چیزی هنوز ناسپاس است گویند. (امثال و حکم دهخدا).

قورت. (ترکی، اِ) با اشباع بمعنی کرم که آن را به عربی دودگویند. (سنگلاخ). || گرگ. ذئب. (سنگلاخ).

قورت. [] (اِخ) تیره ای از ایل اینانلو [از ایلات خمسه ٔ فارس]. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 86).

قورت انداختن. [اَ ت َ] (مص مرکب) قورت رفتن. بخود بالیدن. خودستایی کردن.

قورت دادن. [دَ] (مص مرکب) در تداول، فروبردن. بلعیدن. رجوع به قورت شود.

قورت رفتن. [رَ ت َ] (مص مرکب) به خود بالیدن. خودستائی کردن. رجوع به قورت انداختن شود.

Swallow

Schluck [noun]

عمل فروبردن مواد‌غذایی از حلق،
(اسم) آن مقدار مایعات که با یک بار فرو بردن نوشیده شود، جرعه، قلپ: یک قورت آب خوردم،

[تر. غورت] (اِ.) فرو دادن چیزی در گلو.

عمل فرو بردن چیزی از حلق

قرت پارسی است غورت ترکی هفت (اسم) جغرات خشک

ترکی خاراگوش از گیاهان قورت دادن: قوردن (گویش گیلکی) اوباریدن فروبردن (اسم) خاراگوش

(مصدر) بلعیدن بلع کردن 0 یا قورت دادن آب دهان 0 فرو بردن بزاق

1، بلع، غلپ، بلعیدن، فروبردن

جرعه

گلو – در ناحیه بیرون بشم بیشتر به کار می رود

706