معنی قلیا

قلیا. [ق َ] (ع اِ) قلی. رجوع به قلی شود.

از قلی تازی: بلخج زاگ سیاه ریلو (اسم) شغار شخار اشخار. یا جوهر قلیا. سود سوز آور را گویند که در تداول به نام سود محرق نیز مشهور است و امروزه فقط به نام سود اطلاق می شود.

سریانی عبری این واژه را نخستین بار سهروردی به کار برده سپس شیخ احمد احسائی در ((شرح الزیاره)) هادی سبزواری واپسین فرزانه ی بنام ایرانی نیز درباره ی آن سخن گفته بی گمان سهروردی در کاربرد این واژه نگرشی داشته است به فروهر (مثال موجودات در عالم مینوی) این واژه خود دگر گشته ی فروهر یا فرورتی اوستایی است که با شنده ی دیرین در هستی است که به چهره ی باشندگان در جهان مادی پیکر پذیرفته و قلیای شیخ احمد احسائی نسای باز مانده ی آدمی است پس از آن که روان در رستخیز بدان باز می گردد فروهر

زاج سیاه

زاج

نام تجاری کربنات سدیم

نام تجاری کربنات سدیم

پتاس

Soda (f)

(قَ) (اِ.) شخار؛ ماده ای که از اِشنان گرفته می شود و از آن در صابون سازی استفاده می کنند.

زاج سیاه، شخار که از اشنان گرفته می‌شود،

جسمی سفیدرنگ، متبلور، و شور که در مجاورت هوا رطوبتش برطرف و شکفته می شود. در آب گرم حل می‌شود و در طب، شیشه‌گری، و صابون‌پزی استعمال می‌شود،

Alkali

صودا

سودا

141