معنی قله

قله. [ق ُ ل َ] (اِ) نوعی از انگور. || اسبی که رنگش به زردی مایل باشد. (برهان).

قله. [ق ُل ْ ل َ] (اِ) نوعی از رنگهای اسب. (آنندراج) (بهار عجم):
کمیت قله نژاد آنکه داغ جم دارد
سبک درآر بمیدان و گرم گردانش.
خواجه سلمان (از آنندراج) (بهار عجم).
رجوع به قُلَه شود.

قله. [ق َ ل َه ْ] (ع مص) چرکین اندام و زرد شدن آن و داغ داغ شدن پوست از بسیاری ادرفن. || سیاه شدن اندام یا برکنده شدن پوست ازسختی و خشکی. و فعل آن از سمع است. (منتهی الارب).

[مجاز] بلندترین نقطه چیزی،
(زمین‌شناسی) سر کوه،
[مجاز] سبو، کوزه، کوزۀ بزرگ یا کوچک،

اوج، چکاد، ذروه، ستیغ، راس، سر، سرکوه، فراز، فرق، کله، نوک، سبو، کوزه،
(متضاد) دامنه

Acme, Apex, Climax, Crest, Height, Mountaintop, Peak, Spire, Summit, Superlative, Tip, Top, Vertex

doruk

قُلَّه، سر کوه، بالاترین نقطه، گروه مردم، کوزه کوچک، قسمت طلائی یا نقره ای دسته شمشیر (جمع: قِلال، قُلَل)،

(قُ لَّ) (اِ.) اسبی که رنگش به زردی مایل باشد.

بالاترین بخش کوه، بالای هر چیزی، جمع قلل. [خوانش: (قُ لُِ) [ع.] (اِ.)]

(~.) (اِ.) سبوی بزرگ.

سرکوه

چکاد

ذروه، ربوه، قمه، نقطه

دژ قلعه

بلندترین نقطه چیزی را گویند بلندترین نقطه چیزی

vetta

zenit

cima

چکاد

135