معنی قرت

قرت قرت. [ق ُ ق ُ] (اِ صوت) جرعه جرعه. (ناظم الاطباء). نام آواز فروبردن آب بسیار به گلو.

قرت. [ق ُ] (ترکی، اِ) جغرات خشک. (غیاث).

قرت. [ق ُ] (اِ) یک دم آب. (غیاث). جرعه. (ناظم الاطباء).
- امثال:
هنوز دو قرت و نیمش باقی است، درباره ٔ کسی گویند که هرچه خورد سیر نگردد. و رجوع به امثال و حکم دهخدا ذیل «دو قرت » شود.

قرت. [ق َ] (ص) دیوث. قلتبان. به چشم خودبین. (ناظم الاطباء).

قرت. [ق َ رَ] (ع اِ) برف. (منتهی الارب). جَمَد. (اقرب الموارد). || آب منجمد. (منتهی الارب).

قرت. [ق َ رَ] (ع مص) برگردیدن رنگ رخ از اندوه یا خشم. (منتهی الارب). تغییرکردن چهره ٔ کسی از غم یا خشم. (از اقرب الموارد).

قرت قرت خوردن. [ق ُ ق ُ خوَرْ / خُرْدَ] (مص مرکب) با جرعه های بزرگ چیزی را آشامیدن.

ترکی پیرماستینه نادرست نویسی غرت غرتبان غلتبان کشخان غرچه (دیوث) ‎ برفاب، رنگ پریدگی (صفت اسم) دیوث قلتبان.

(قُ) [تر.] (اِ.) یک دم آب، جرعه.،~. ~جرعه جرعه.

(قَ) (ص. اِ.) دیوث، قلتبان.

آدم از خود راضی که به شکل و لباس خود ببالد.

آدم از خود راضی که به شکل و لباس خود ببالد

جرعه، جرعه ی آب، زیرگلو

گلو، برجستگی های دمل گونه ی روی بدن یا صورت که در اثر ضرب...

سیبک گلو

آدم ازخود راضی را گویند که به شکل و لباس خود ببالد.

700