معنی قرا

قرا. [ق َ] (ترکی، ص) قره. سیاه.

قرا. [ق ِ] (اِ) منجنیق. (آنندراج) (ناظم الاطباء).

قرا. [ق َ] (ع اِ) پشت. (ناظم الاطباء). ظَهر. (بحر الجواهر). || قسمی از کدو. (ناظم الاطباء). قرع الذی یؤکل. عن ابن الاعرابی، کأن ّ عینه مبدله من الالف. (نشوءاللغه ص 18). رجوع به قرع شود.

باقری قرا. [ق ِ ق َ] (ترکی، اِ) مرغی است وحشی و صحرایی و بیشتر در خارزارها بسر برد. سیه سینه. سُبری. باقرقره. و رجوع به باقریقره شود.

قاری

قاری
* قراء سبعه: [قدیمی] قرآن‌خوانان هفت‌گانه، هفت تن از استادان قرائت قرآن در صدر اسلام که در تجوید و قرائت قرآن از لحاظ اِعراب، وصل، و ادغام به روش و روایت آنان استناد شده و عبارت بوده‌اند از: ابوعماره حمزه‌بن حبیب، عاصم کوفی، ابوالحسن علی‌بن حمزۀ کسائی، نافع‌بن عبد الرحمن، عبدالله‌بن کثیر، ابوعَمروبن علا، عبدالله‌بن عامر،

قریه

سیاه، روستاهای بزرگ، جمع قاری

جمع قاری

اسب سیاه رنگ

ترکی سیاه پشت میان پشت ترکی سیاه (صفت) سیاه. (صفت) خوش خواننده خوش خوان، نیکو خواننده قرآن. (صفت) خوش خواننده خوش خوان، نیکو خواننده قرآن.

(تک: قاری ء) نپی خوانان گور خونان و پارسا: مرد قرا در فارسی خوشخوان خوش آوا (صفت) خوش خواننده خوش خوان، نیکو خواننده قرآن. (صفت) جمع قاری.

ترکی سیاباز سیهباز از مرغان شکاری، شب سیاه

ترکی سارسیاه از پرندگان

ترکی شاهین سیاه، نام شاه

301