معنی فه

فه. [ف َهَ هَ] (ع ص) درمانده در سخن. (منتهی الارب). فهیه. (اقرب الموارد).

فه. [ف َه ْ / ف ِه ْ] (اِ) چوب پهنی که کشتی بانان بدان کشتی رانند. || آهنی بیل مانند که در میان آن چوبی و در دو طرف آن ریسمانی بندند و یکنفر سر چوب را و دو نفر دیگر سرریسمان را به دست گیرند و زمین شیارکرده را بدان هموار سازند. مجرفه. پل کش. فهد. (فرهنگ فارسی معین).

چوب پهنی که کشتی بانان بدان کشتی را رانند، آهنی بیل مانند که در میان آن چوبی و بر دو طرف وی ریسمانی بندند. یک شخص سر چوب را و دو کس دیگر هر یک ریسمان را به دست گیرند و زمین شیار کرده را بدان هموار سازند. مجرفه، پل کش. [خوانش: (فِ یا فَ) [طبر.] (اِ.)]

پاروی قایقرانان

گنگ درمانده به سخن ‎ چوب پهنی که کشتیبانان بدان کشتی رانند، آهنی بیل مانند که در میان آن چوبی و بر دو طرف وی ریسمانی بندند یک شخص سر چوب را دو کس دیگر هر یک را سر ریسمان را به دست گیرند و زمین شیار کرده را بدان هموار سازند مجرفه پل کش فهد، تخته ای که برزیگران بدان زمین را هموار می کنند.

خانخانای

فیض

هفتمین حرف‌ الفبای‌ ترکی (حروف بزرگ)

هفتمین حرف‌ الفبای‌ ترکی (حروف کوچک)

فئودال

فوق العاده

فوری

فَهِیه، فَهّ، عاجز، درمانده، در تَعَب،

خصله

زله

85