معنی فصد

فصد. [ف َ] (ع مص) رگ زدن. (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی) (از اقرب الموارد):
به چاه جاه چه افتی و عمر در نقصان
به قصد فصد چه کوشی و ماه در جوزا.
خاقانی.
|| قطع نمودن جهت کسی عطا را و درگذرانیدن و روان کردن. (منتهی الارب). قطع و امضای عطا جهت کسی. || شکافتن رگ بیمار را. (از اقرب الموارد).

رگزنی

فصد

فصد

حجامت، خونگیری، رگزنی

حجامت، فصد

Bloodletting

(فَ صْ) [ع.] (مص م.) رگ زدن، خون گرفتن از طریق نیشتر زدن به رگ.

(~. کَ دَ) [ع - فا.] (مص م.) رگ زدن، خون گرفتن.

رگ ‌زدن و خون گرفتن از ورید،

رگ زدن

خونگیری

(مصدر) رگ زدن خون گرفتن.

فَصد-فَصاد (فَصَدَ-یَفصَدُ)، رگ زن، کسی که فَصر می کند یعنی به وسیله قطع رگ به منظور معالجه خون می گیرد،

فصد

174