معنی غصه

حزن، اندوه،
[قدیمی] آنچه در گلوگیر گیر کند،
* غصه خوردن: (مصدر لازم) غم و اندوه را در دل نگه‌داشتن، غم خوردن،
* غصه داشتن: (مصدر لازم) =* غصه خوردن
* غصه دادن: (مصدر متعدی) کسی را اندوهگین ساختن،

Bother, Care, Grief, Sorrow

üzüntü

آن چه در گلو گیر کند و فرو نرود، اندوه گلوگیر. [خوانش: (غُ صِّ) [ع. غصه] (اِ.)]

غم

اندوه، حزن

غم، اندوه

اندوه، تاسف، حزن، غم، محنت،
(متضاد) شعف، شادی

اندوه گلوگیر، حزن، غم و اندوه

(مصدر) غصه خوردن رنج کشیدن.

غم، اندوه

حزن، مراهق، مشکله

غصه دادن. [غ ُص ْ ص َ / ص ِ دَ] (مص مرکب) غمگین کردن. رجوع به غصه شود.

غصه خوری. [غ ُص ْ ص َ / ص ِ خوَ / خ ُ] (حامص مرکب) غمخواری.
- غصه خوری کسی را کردن، غم او را خوردن. تحسر.

غصه ناک. [غ ُص ْ ص َ / ص ِ] (ص مرکب) غمناک و پرملال. (ناظم الاطباء). || خشمناک. (ناظم الاطباء). رجوع به غصه شود.

غصه خوردن. [غ ُص ْ ص َ خوَرْ / خُرْ دَ] (مص مرکب) غم و اندوه خوردن. غم و اندوه را در دل پنهان کردن و اظهار وی نکردن. (ناظم الاطباء). رجوع به غصه شود:
باز رفتند و غصه میخوردند
خواجه را جستجوی میکردند.
نظامی.
نباشد سود من زین قصه کردن
به جز اندوه جان و غصه خوردن.
نظامی.
چون حاصل آدمی درین شورستان
جز خوردن غصه نیست یاکندن جان.
خیام.
می خور به بانگ چنگ و مخور غصه ور کسی
گوید ترا که باده مخور گو هو الغفور.
حافظ.

غصه خور. [غ ُص ْ ص َ / ص ِ خوَرْ / خُرْ] (نف مرکب) غم خورنده. اندوهگین:
ناامیدان غصه خور مائیم
عبرت کار یکدگر مائیم.
خاقانی.
از دم روزه دهن شسته به هفت آب و زمی
هفت تسکین دل غصه خور آمیخته اند.
خاقانی.

1095