معنی غادر
لغت نامه دهخدا
غادر. [دِ] (ع ص) نعت فاعلی از غدر. بی وفا. غدار. مرد بی وفا. (منتهی الارب). غِدّیر. (تاج العروس). غُدَر. و یقال فی شتم الرجل یا غُدَر؛ ای یا غادر. (اقرب الموارد). غُدور. (تاج العروس). یا مَغدَر و یا مَغدِر و یا ابن مَغدَر؛ ای یا غادر. و هو مما یختص بالنداء شتماً للرجل. (اقرب الموارد): و بازنمودند که امیر غادری فراکرد تا برادر ترا از بام بینداخت. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 410). ندانست که غادر را در ششدره ٔ غدر راه خلاص بسته است. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 405). هر خسیسی رئیسی و هر غادری قادری. (جهانگشای جوینی). || (اِ) نشان. || بقیه. و به غادر من مرض و غابر؛ ای بقیه. (تاج العروس). ج، غادرون. غُدّار. غَدَرَه. (اقرب الموارد).
غادرون
غادرون. [دِ] (ع ص، اِ) ج ِ غادر، در حالت رفعی.
فرهنگ عمید
غدرکننده، خائن،
بیوفا، عهدشکن،
فرهنگ فارسی هوشیار
فرهنگ معین
(دِ) [ع.] (اِفا.) بی وفا، خیانتکار.
حل جدول
خائن
خائن و بى وفا
غادر
پیمانشکن
غادر
خائن و بیوفا
غادر
پیمان شکن
غادر
خیانتکار و عهدشکن
غادر
خائن
غادر
فرهنگ فارسی آزاد
غادِر، خائن-بدعهد-بی وفا (جمع:غادِرُون-غُدّار-غَدَرَه)،
معادل ابجد
1205